வேண்டாம் என்றானே!

தென்னிந்தியாவின் நடுமையத்தில் ரம்மியமாய் அமைந்திருந்த விருதுநகர் என்னும் ஊரில் சிறுவன் ஒருவன் வாழ்ந்து வந்தான். தெளிந்த வானத்தை போன்று எளிமையானவன் அவன். பொன்னோ பொருளோ ஏதும்இன்றி சாதாரண சிறுவனாய் சுற்றி வந்தான். அவனிடம் சூப்பர் ஹீரோ சக்திகளோ கின்னஸ் புத்தகத்தில் இடம் பெரும் அளவிற்கு திறமைகளோ இருந்ததில்லை. ஆனால் நம் எல்லோரிடமும் இல்லாத ஒரு அற்புத குணம் அவனிடம் இருந்தது. “வேண்டாம் என்று கூறும் தைரியம் அவனுக்கு இருந்தது”. இதில் என்ன பெரிய அதிசயம்? என்று நீங்கள் கேட்கலாம். மற்றவர்கள் என்ன நினைப்பார்கள், இந்த உலகம் என்ன நினைக்கும் என்று ஒவ்வொரு நொடியும் யோசிக்கும் நம்மை போன்ற மனிதர்கள் மத்தியில் இதை எல்லாம் சிறிதும் கண்டு கொள்ளமல் தன் மனம் போன போக்கை பின் தொடரும் மிக பெரிய தைரியம் அந்த சிறுவனுக்கு இருந்தது. அவனின் இந்த தைரியம் லட்சக்கணக்கான மக்களின் வாழ்வில் ஒளி ஏற்றி வைத்தது. அவர்களின் கனவுகள் நினைவாக வழி வகை செய்தது. அவ்வளவு பெரிய மனிதனாய் மாறினான் இந்த சிறுவன். இந்த அற்புத சிறுவனின் கதையை சொல்லட்டுமா?

தமிழ்நாட்டின் விருதுநகர் மாவட்டம்

அந்த சிறுவனுக்கு 6 வையதிருக்கும் போது மரணம் அவன் வீட்டிற்குள் நுழைந்து அவன் தந்தையை தன்னுடன் கூட்டி சென்றது. அன்றைய தினம் அவன் தன் வாழ்வின் மிக பெரிய முடிவொன்றை எடுத்தான். கல்வி வேண்டாம் என்றான். தன் பள்ளி நினைவுகளை எல்லாம் மூட்டை கட்டி விட்டு, தன்னை நெருக்கி கொண்டிருந்த வறுமையை எதிர்த்து போராட ஆரம்பித்தான்.

காலங்கள் உருண்டோடியது. அந்த சிறுவன் மதிப்பு மிக்க இளைஞனாய் வளர்ந்தான். தனது தந்தையின் மளிகை வியாபாரத்தின் மூலம் தன் தாயையும் தங்கையையும் கவனித்துக் கொண்டான். முன்று வேலை உணவு, இருக்க நல்ல வீடு – வாழ்க்கை அவன் எதிர்பார்த்ததை விட நன்றாக மாறியது. “கல்யாணம் பண்ணிக்கோடா ராசா. என் கண்ணு குளிர பாக்க வேண்டாமா” ஒவ்வொரு இரவும் அவன் தாய் கெஞ்சினாள். ஆனால்  

அவனுக்கோ விண்ணை தொட ஆசை. அந்த குட்டி கிராமத்தில் தன் வாழ்வை முடித்துக் கொள்ள அவன் விரும்ப வில்லை. அவனது பதினெட்டாம் வயதில் யாருமே எதிர்பார்த்திராதா, நம்மில் பெரும்பாலானோர் செய்ய துணியாத ஒன்றை செய்தான். அவன் தனது குடும்பம், தொழில், எங்கோ காத்திருந்த முறைப்பெண் என தன்னை கட்டி வைத்திருந்த பாரங்களுக்கெல்லாம் ஒரு முற்றுபுள்ளி வைத்து விட்டு இந்திய சுதந்திர போராட்டத்தில் பங்கேற்க இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் நுழைந்தான்.

அவன் செய்தது சரியா? தவறா? யாருக்கும் தெரியும். ஒரு வேலை தவறான முடிவாக கூட இருக்கலாம். ஆனால் அந்த குட்டி கிராமத்தின் எல்லைக்குள் தன் வாழ்க்கை முடிந்து விடுமோ என்ற பயம், விடை தெரியாத இந்த விடுதலை போராட்டத்தில் அவனை உந்தியது. தெருக்களிலும் வீதிகளிலும் சுதந்திர சுடரை பரப்ப ஆரம்பித்தான். பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்திற்கு எதிராக ஏராளமான போராட்டங்களில் பங்கேற்றான். பல முறை கைது செய்யப்பட்டு சிறைக்கும் சென்றான் அந்த இளைஞன்.

அவனது 2௦ வருட கடின உழைப்பிற்க்காண பலன் ஒருநாள் அவன் வீடு தேடி வந்தது. கவுன்சிலர் என்னும் பதவியை அவனிடம் நீட்டியது. மாதா மாதம் தவறாமல் சம்பளம், கவுன்சிலர் என்னும் பட்டம், அதனோடு சேர்ந்த அதிகாரம். தெரு தெருவாய் சுற்றி வந்த அவனுக்கு ஒரு நிலையான பாதையாய் அமைந்தது அந்த பதவி. வயதாகி கொண்டே சென்ற அவனுக்கு இது ஒரு அற்புதமான வாய்ப்பு. எந்த ஒரு புத்திசாலி மனிதனும் மகிழ்ச்சியுடன் அதனை ஏற்று கொண்டிருப்பான். ஆனால் அவனோ இந்த பதவி தனக்கு வேண்டாம் என்றான். “பதவிக்காக வேலை செய்பவன் நான் இல்லை. என் மக்களுக்கு நன்மை செய்ய வேண்டும். அது தான் என் குறிக்கோள். அதற்க்கு உதவாத எந்த பதவியும் எனக்கு தேவை இல்லை” என்று தைரியமாக கூறினான் அவன்.

உலகம் அவனை பைத்தியம் என்று எள்ளியது. அவனோ தன் கண்களுக்கு மட்டுமே புலப்பட்ட தன் கனவை நோக்கி நடந்தான்.  

அவனது ஐம்பதாம் வயதில் தன் வாழ்வில் மிக பெரிய மையில்கல்லை அவன் எட்டினான். தமிழ்நாட்டின் முதல்வராக அவன் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டான். அவனது அமைச்சரவையை தேர்வு செய்ய வேண்டிய நேரம் வந்தது. “எப்பவும் போல நம்ம கட்சில இருந்தே அமைச்சர்கள தேர்ந்தெடுத்து இலாகா ஒதுக்கணும் தலைவரே” கட்சி நிர்வாகம் அவனிடம் கூறியது. ஆனால் எப்பவும் போல அவன் தன்கென்று தேர்ந்தெடுத்த தனி வழியில் செயல்பட்டான். தன்னை எதிர்த்து போட்டியிட்ட சட்ட மேதையான சுப்பிரமணியனை தனது நிதி அமைச்சராக நியமித்தான். அவன் முடிவுக்கு பல எதிர்ப்புகள் எழுந்தன. “ஒருவர் குறைகளை இன்னொருவர் நிறைவு செய்து ஒன்றாய் செயல் பட வேண்டியா அமைச்சரவையில் படிப்பறிவில்லாத என் குறைகளை தீர்க்க சுப்பிரமணியனை போன்றதொரு படித்த மேதை நிச்சயம் தேவை” என்று புன்னகை சேர்ந்த துணிவுடன் கூறினான்.

“கருவூலம் காலி தலைவரே. அரசு பள்ளிகளை நடத்த கூட காசு இல்ல”, தமிழகத்தின் முதல்வராய் அவன் கேட்ட முதல் வார்த்தைகள் இவை.

குலகல்வி திட்டம் – பள்ளி இயங்கும் நேரத்தை 6 மணி நேரத்தில் இருந்த 3 மணி நேரமாக குறைபதன் மூலம் இப்போது இருக்கும் ஆசிரியர்களை கொண்டே இரு மடங்கு மாணவர்களுக்கு கல்வி கற்பிக்கும் திட்டம். “குழந்தைகள் தங்கள் குடும்ப வர்த்தகத்தை ஓய்வு நேரத்தில் கற்றுக்கொள்ளலாம். ஒரு குயவனின் மகன் குயவன் ஆகட்டும், வணிகனின் மகன் வணிகம் கற்றுக் கொள்ளட்டும். நாம் இருக்கும் நிலைமையில் இதை தான் நம்மால் செய்ய முடியும். நெருக்கடி காலங்களில் முழுமையான கல்வி சாத்தியமில்லை” அவன் அமைச்சர்கள் முன்மொழிந்தனர்.

ஆனால் அவனோ “குலகல்வி திட்டமாவது மண்ணாவது. இந்த மாதிரி அறை குறை திட்டம் எல்லாம் தமிழ் நாட்டுக்கு வேண்டாம். என் மக்களுக்கு தரமான சமமான கல்விய நானே தருவேன்” என்று சவால் விட்டான்.

இந்திய வரலாற்றில் முதல் முறையாக ஒரு முதலமைச்சர் வீடு வீடாக சென்று தன் மக்களுக்காக நிதி திரட்டினார். அவமானமும் கேலி பேச்சும் அவனை பின் தொடர்ந்தது. சிலர் அவனை எள்ளினார். சிலர் அவனை முட்டாள் என்றனர். ஆனால் நல்ல மனிதர்கள் சிலர் அவன் செயலை பாராட்டினர். தங்களால் முடிந்த வரை உதவி செய்தனர். இதன் மூலம் பிறந்தது தான் மாநில கல்வி தொண்டு இயக்கம்.

இவ்வியக்கத்தின் மூலம் திரட்டிய நிதியால் மாநிலம் முழுவதும் பல புதிய பள்ளிகள் திறக்கப்பட்டன. பழைய பள்ளிகள் சீர் செய்யப்பட்டன.

ஆனால் இதையெல்லாம் தாண்டி முதல் முறையாக மதிய உணவு திட்டம் அணைத்து பள்ளிகளிலும் தொடங்கப்பட்டன. “ஒரு முறை என் பயணத்தின் போது மாடு மேய்ச்சிட்டு இருந்த சிறுவன் ஒருவன பார்த்தேன். ஏன் டா தம்பி, பள்ளி கூடத்துக்கு போகலையானு கேட்டபோ அந்த சிறுவன் சொன்னான் – ஐயா பள்ளிக்கு போன மூளைக்கு சோறு கிடைக்கும் ஆனா வைத்துக்கு? பசி முக்கியமா பள்ளி முக்கியமானா பசி தான ஐயா முக்கியம் அப்படின்னு சொன்னான் அந்த சிறுவன். அன்னைக்கு முடிவு செஞ்சேன். பள்ளிக்கூடம் மூளைக்கு மட்டும் இல்ல வயித்துக்கும் உணவளிக்கணும் அப்படின்னு. அதன் மூலம் பிறந்தது தான் இந்த மதிய உணவு திட்டம்” என்று மேடைகளில் முழக்கமிட்டான் அவன்.

இத்திட்டத்திற்கு பொது மக்கள், பிற மாநில அரசுகள், பத்திரிகைகள் என எல்லோரிடமும் இருந்து பாராட்டுகளும் ஆதரவும் குவிந்தது. பள்ளிகளில் சேர மாணவர்களுக்கு பெரும் ஊக்கமாக மாறியது. சாதி வேறுபாட்டை களையவும் கல்வி புரட்சியை தொடங்கவும் வழி வகை செய்தது

அவனின் முயற்சிகளின் மூலம் கிட்ட தட்ட 80,000 மில்லியன் ரூபாய் தன்னார்வ நன்கொடைகள் மூலம் திரட்டப்பட்டது. 2,00,000 மாணவர்கள் புதிதாக பள்ளிகளில் சேர்ந்தனர். 15,000 க்கும் மேற்பட்ட பள்ளிகள் மாநிலம் முழுவதும் கட்டப்பட்டன.

உலகமே முடியாது என்று கூறிய போதும் அதையெல்லாம் ஓரம் கட்டி விட்டு தன் முயற்சியினால் தான் சொன்ன சொல்லை நிறைவேற்றி முடித்தான் நம் ஹீரோ.

இன்றும் கூட லட்சகணக்கான மாணவர்களின் அறிவு பசியையும் வயிற்று பசியையும் ஆற்றும் உறைவிடமாய் தமிழக பள்ளிகள் அமைவதற்கு அவன் தான் காரணம். விண்ணை தாண்டி பறப்பதற்கு அவர்களுக்கு சிறகளித்தவன் அவன் தான். இன்று தமிழர்கள் பல பன்னாட்டு நிறுவனங்களில் தலைவர்களாய் இருப்பதற்கும் உலகின் எல்லா நாடுகளிலும் கோடி கட்டி பறப்பதற்கும் அவனும் ஒரு காரணம். இந்த கதையை எழுதும் நானும் கூட அவன் திறந்த பள்ளிகளில் ஒன்றில் படித்தவன் தான்.

நம் ஹீரோவின் ஆட்சியில் தமிழ்நாடு பொருளாதாரத்தில் செழித்தது. பல தொழில்துறை பூங்காக்கள் உருவாக்கப்பட்டன. அணைகள் மூலம் நீர் பாசன வசதி செய்யப்பட்டு விவசாயம் செழிக்க வழி வகை செய்யப்பட்டது. தமிழ்நாடு அவனின் 9 வருட பொற்கால ஆட்சியில் மலர்ந்தது.

ஆனால் இந்த வசந்த காலம் நீண்ட நாள் நிலைக்கவில்லை.

“முதல்வர் தன் பதவியை ராஜினாமா செய்து விட்டார்” என்ற அதிர்ச்சி செய்தி மூளை முடுக்கெல்லாம் பரவியது. “முதல்வர் ஏன் இப்படி ஒரு முடிவு எடுத்தாரு?” தெருக்கள் தோரும் மக்கள் குழம்பி நின்றனர்.

“பொருளாதார வளர்ச்சி, மக்கள் முன்னேற்றம் என ஒரு பக்கம் மகிழ்ச்சி சூழ்ந்து இருக்க மறு பக்கத்திலோ என்னை வளர்த்த என் கட்சி – இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் நோயுற்று கிடக்கிறாள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் கரைந்து கொண்டிருக்கிறாள். எனக்கிருக்கும் இந்த பெயர் புகழ் பதவி எல்லாம் அவள் தந்தது. இப்படி இருக்க அவள் நிலையை கண்டும் காணாமல் என்னால் எப்படி இருக்க முடியும்? அவளை மீட்டெடுக்க வேண்டியது என் கடமை. . ஐ.என்.சி யின் தலைவர்களே கேளுங்கள்! உங்கள் பதவிகளை தூக்கி எறிந்து விட்டு ஐ.என்.சி யின் வேர்களை வலுப்படுத்த முன் வாருங்கள். ஐ.என்.சி பதவி பித்து பிடித்தவர்களால் அல்ல, இந்த நாட்டை நேசிக்கும் மனிதர்களால் ஆனது என்று இந்த உலகிற்கு நிருபியுங்கள்” ஆணித்தரமாய் கூறினான்.

சொன்னவாறே தன் சிங்காசனம் வேண்டாம் என்று உதறி தள்ளி விட்டு கட்சியை வலுபடுத்த தொடங்கினான்.   

பதவியை அவன் விட்டாலும் பதவி அவனை விட்டபாடில்லை. இந்தியாவின் மிக பெரிய சிம்மாசனம் அவனுக்காக காத்திருந்தது. பிரதமர் என்னும் பட்டம் – அவன் வீடு தேடி நின்றது. ஆம், 196௦ களில் நடந்த தேர்தலில் அவன் பிரதமர் பதவியில் போட்டியிட்டு வெற்றிபெறுவான் என்று உலகமே எதிர்பார்த்திருந்தது. ஆனால் என் ஹீரோவோ இதற்கெல்லாம் மயங்கவில்லை. “பதவியும் வேண்டாம் புகழும் வேண்டாம்” என்று ஆணித்தரமாக கூறினான்.

மற்றவர்களுக்கு உதவுவதையும் அவர்கள் புன்னகைக்கு காரணமாய் மாறுவதையும் தன் வாழ்கையின் இலட்சியமாக்கிக் கொண்டான். தனது பெரும் முயற்சியின் மூலம் இந்திரா காந்தியையும் லால் பகதூர் சாஷ்திரியையும் சுதந்திர இந்தியாவின் அடுத்தடுத்த பிரதமர்களாக பதவி வகுக்க உதவினான்.

அவரன் முதல்வராக இருந்த காலத்தில், விருதுநகர் நகராட்சி அவனது வீட்டிற்கு நேரடி நீர் இணைப்பை வழங்கியபோது, ​​அத்தகைய சிறப்பு சலுகைகள் எல்லாம் தனக்கு வேண்டாம் என்று ஏற்க மறுத்துவிட்டான்.

முதலமைச்சராக தனக்கு வழங்கப்பட்ட இசட்-லெவல் பாதுகாப்பைப் பயன்படுத்த மறுத்தான். அதற்கு பதிலாக ஒரே ஒரு போலீஸ் ரோந்து வாகனத்துடன் பயணம் செய்தான். அவன் இறுதிவரை திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை, சொத்துக்கள் ஏதும் சேர்க்கவில்லை, அதிகாரத்திற்கு அடிமையாக வில்லை, ஒரு ரூபாய் கூட லஞ்சம் பெற்றதில்லை. அவன் இறந்தபோது, 130 ரூபாய் பணம், 2 ஜோடி செருப்பு, 4 சட்டை, 4 வேட்டி மட்டுமே அவன் உடைமையாக இருந்தது.

தனது கடைசி மூச்சு வரை, அநீதியையும் வறுமையையும் சமூகத்தை விட்டு அகற்ற போராடினான். யாருமே எதிர்பார்த்திராத உயரங்களையும் அடைந்தான்.

பணம், பெயர், புகழ், பதவி இவை எல்லாம் அவன் வாசலில் காத்துக் கிடந்த போதும் இவை ஏதும் வேண்டாம் என்று கூறி மக்களுக்கு நல்லது செய்வதை தன் வாழ்வின் குறிக்கோளாகக் கொண்டான். அதை சாதித்தும் காட்டினான்.

வேண்டாம் என்று சொன்னானே அவன்.

அவன் வெறும் யாரும் இல்லை – கல்வி கண் திறந்த வள்ளல், கருப்பு சிங்கம், படிக்க மேதை, ஏழைகளின் தலைவன், கர்மவீரன் காமராசனே!

கர்மவீரர் காமராசர்

மதிய உணவு திட்டத்தில் மாணவர்களுக்கு உணவு வழங்கும் காமராசர்

சில நேரங்களில் நம் ஹீரோவை போல

வேண்டாம் என்று சொல்ல துணிவோமே!

வாய்ப்புகளை இருக்க பிடித்துக் கொள்

சலுகைகளை இருக்க கட்டிக் கொள்

இப்படி ஒரு வாய்ப்பு மீண்டும் கிடைக்காது

இப்படி ஒரு சலுகை பூமியிலே இல்லை

இந்த உலகம் உன்னிடம் கூறினாலும்

இது நமக்கு ஏற்றதா? என் வளர்ச்சிக்கு உதவுமா?

என் சந்தோஷத்திற்கு வழி வகுக்குமா?

என்று ஒரு முறை சிந்தித்துக் கொள் நண்பா

நீ வேண்டும் என்று ஏற்கும் ஒவ்வொரு முறையும்

மற்ற எல்லா வாய்ப்புகளையும் உனக்கே தெரியாமல் வேண்டாம் என்று உதறி தள்ளுகிறாய்

வேண்டும் வேண்டும் என்ற பித்தில் திரியும் இவ்வுலகில்

வேண்டாம் என்று கூறவும் கற்றுக் கொள்!

வணக்கம்

கதாசிரியரிடம் இருந்து,

என்ன நண்பர்களே எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க? சாப்பிட்டாச்சா? கொரோனா லாக் டவுன்லாம் எப்படி இருக்கு?

கதை கொஞ்சம் கால தாமதமாகி விட்டது. அடியேனை மன்னித்து விடுங்கள்.

கதை எப்படி இருக்கு? எல்லாத்துக்கும் ஆமாம் ஆமாம் சொல்லி பழகிய நமக்கு வேண்டாம்னு சொல்றது கஷ்டம் தான்.

கொஞ்சம் கொஞ்சமா கத்துப்போமே? சரியா?

இது போன்ற கதைகளை படிக்க இந்த தொகுப்பு பட்டனை கிளிக் செய்யுங்க.

தொகுப்பு

மீண்டும் சந்திப்போம் 🙂

THE MAN WHO SAID NO – CHAPTER I

Once upon a time, in the outskirts of a village in Southern India, there lived a little boy. He was as simple as a clear sky. He wasn’t a rich prince and he had no super powers. He was no child prodigy with a three digit IQ. But this ordinary little boy changed the destiny of millions of people just because he knew when to say no. He had the ability to refuse without regrets. And it was this ability that took him to greater heights.

Virudhunagar – a village in Tamilnadu, South India

When the little boy turned 6, death took his father away from his life. He packed the little courage he had and stood at his school gates one last time. Because he decided to put an end to his education. Poverty and destiny and a million other thoughts taught him that day, the most valuable lesson of his life. “To say No without an ounce of regret is indeed a super power”.

The little boy grew into a dynamic young man and spent his days looking after his father’s grocery business and supporting his mother and sister. Life turned out to be better than expected. There was a roof above his head and three meals a day. “Now all you have to do is marry a girl and settle down,” his mother pestered him every night. But he was not ready to confine his world to the gates of his house. He wanted to touch the skies. So, at the age of 18, he did something that frightens most of us. He said NO – to his family business, his prospective career and his family burdens. He joined the freedom struggle and made his way into the Indian National Congress party.

Maybe he was right and maybe he was wrong. He had no idea. But the thought that his life would end within those village streets was more frightening than the unseen struggle that stood before him. And thus began his political career. He Rallied through the streets spreading the freedom flame that had engulfed him and took part in numerous protests against the British government. He eventually found himself behind prison bars quite frequently.

His 20 years of hard work presented him in a gold platter the post of councilor. A settled job with a generous pay and power that comes with the title – it was a lucrative offer. Any smart man would have taken it. He was getting old, he had an ailing mother and a sister to take care of. After 20 years of purusing his career it was the right opportunity to settle down. But to every soul’s disbelief he refused. He said NO to the offer stating firmly “One should not accept any post to which one could not do full justice”. He followed his heart and his insane dream.

When he turned 50, he reached a milestone in his career. He was elected as the chief minister of the Madras province. A post that comes with great power and great responsibility. When the time came to form his cabinet of ministers, traditions spelled him to choose people from his own political party and assign them to the domains. But just like always he said NO to the unquestioned traditions. To everybody’s surprise he appointed Subramanian – the law graduate and finance prodigy who opposed him in the elections as his finance minister. There were oppositions and resistance against his actions. But he believed that a team must be able to balance out each other, to complement each other’s weakness and a man like him is exactly what he needed to complement his uneducated self.

TO BE CONTINUED

AUTHORS NOTE:

Greetings my lovely readers,

Easter is the time to remember the miracle of the resurrection of Jesus Christ and thank the Lord for paving the right way of love and peace for humanity. Happy Easter 2021!

Did you found the man I was talking about? Try guessing hehe.

I would love to hear your thoughts. Do tell me in the comments.

Don’t forget to Share with your loved ones.

For more stories, click on this archive button

ARCHIVE

The next part will be posted on 11th April, Zero o clock.

Till then, Adios amigos!!

வரலாற்றில் இடம் பிடிக்க – பாகம் II

அன்றிலிருந்து நானும் அந்த சிறுவனும் இணை பிரியா நண்பர்களாய் மாறினோம். மனிதர்களால் புரிந்து கொள்ள முடியாத ஒரு உறவு அது. இந்த பிரபஞ்சத்தின் மொழியை நாங்கள் கற்று கொண்டும். வார்த்தைகள் தேவை படவில்லை, வெறும் பார்வை ஒன்றே ஒருவரை ஒருவர் புரிந்துக் கொள்ள போதுமானதாய் தோன்றியது. நண்பனாய், துணைவனாய், சகோதரனாய் பிரிக்க முடியாத சக்தியாய் மாறினோம்.

அந்த சிறுவன் மாசிடோனியாவின் பட்டத்து இளவரசன் என்று அறிந்துக் கொண்டேன். அவன் ஒரு திறமையான வாள்வீரன், வில் வித்தையில் வல்லவன், தோற்கடிக்க முடியாத போராளி, உலகப் புகழ்பெற்ற அறிஞரான அவன் ஆசிரியர் அரிஸ்டாட்டிலின் மிக சிறந்த மாணவன், ஈடு இணை இல்லா புத்திசாலி. இப்படி அவனை பற்றி கூறிக் கொண்டே போகலாம்.

நானும் எதற்கும் சலித்தவன் இல்லை. காற்றை கிழித்துக் கொண்டு செல்லும் அளவுக்கு வேகம் கொண்டவன், போர்களத்தில் மரணம் கண் எதிரே நின்றாலும் அதனை தைரியமாய் எதிர்க் கொண்டு எதிராளியை கொன்று குவிக்கும் ஆற்றல் பெற்றவன். உலகம் கண்டிராத வலிமை மிக்க போர் ஆயுதம் நான்.

ஒலிம்பிக்ஸ் தான் நாங்கள் ஒன்றாய் எதிர்க்கொண்ட முதல் சவால். இந்த உலகிற்கு எங்கள் திறமையை வெளிபடுத்தக் கிடைத்த முதல் வாய்ப்பு. நாங்கள் தேரோட்ட பந்தையத்தில் கலந்து கொண்டோம். பல தேசத்து வீரர்களும் இளவரசர்களும் எங்களுடன் போட்டியிட்டனர்.

என் இளவரசன் என்னிடம் வந்து “நண்பா நாம் நிச்சயம் வென்று விடுவோம், நாம்மால் இதை நிச்சயம் சாதிக்க முடியும்” என்று பிரகாசமான புன்னகையுடன் கூறினான்.  

விசில் ஊதப்பட்ட அந்த நொடியில் எல்லா தேர்களும் சீறி பாய்ந்தன. நானும் பாலைவன புயலை போல் பாதையில் இருந்த தடைகளை எல்லாம் தூக்கி எறிந்து சீறி பாய்ந்தேன். நாங்கள் இருவரும் முன்னிலையில் ஓடிக் கொண்டிருந்த சமயத்தில் பின்னில் இருந்து வந்த ஈட்டி என் இளவரசனின் கைகளை சிராய்த்து சென்றது. அந்த ஈட்டி வேறு யாருடையதும் அல்ல, எங்கள் பின்னால் வந்துக் கொண்டிருந்த இளவரசன் நிக்கோலசுடையது. “நண்பா கொஞ்சம் வேகத்தை குறை” என்று என் இளவரசன் கூறினான். “இளவரசன் பயந்துவிட்டானோ? நிச்சயம் இருக்காது” எனக்கு நானே சொல்லிக் கொண்டேன். அவன் மீது முழு நம்பிக்கை வைத்து என் வேகத்தை சற்றே குறைத்தேன். எங்களை முந்தி சென்றான் நிக்கோலஸ். எங்களை பயமுறுத்தி விட்டதாக நினைத்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தான். அந்த நொடியில் என் இளவரசன் தன் வில்லை எய்தான். அம்பு நிகோலசின் முதுகில் பாய்ந்தது. அவன் தேர் நிலை தடுமாறி கவிழ்ந்தது. பிறகு என்ன, வெற்றி எங்கள் வசமானது.  

ஆலிவ் இலைகளால் ஆனா கிரீடம் எங்கள் சிரசை அலங்கரிக்க நாங்கள் எங்கள் தாய் நாட்டிற்கு திரும்பினோம். ஒலிம்பிக்ஸில் வெற்றி வாகை சூடிய இளவரசனையும் அவன் குதிரையையும் காண நாட்டு மக்கள் ஆர்வமாய் நகர வாசலில் காத்திருந்தனர். நாடே விழா கோலம் பூண்டிருந்தது. எங்கள் புகழ் பல நாடுகளுக்கு காட்டு தீ போல் பரவியது.

என் இளவரசனின் பத்தொன்பதாம் வயதில் உலகை வெல்வதற்கான எங்கள் பயணம் தொடங்கியது. அணைத்து போர் கலைகளையும் கற்று தேர்ந்த எம் நாட்டின் தலை சிறந்த வீரர்கள் அடங்கிய படையுடன் நாங்கள் முன்னேறினோம்.

எங்கள் பயணம் மசிடோனியாவில் தொடங்கி இந்தியா வரை சென்றது. எங்கள் பாதையில் இருந்த ஒவ்வொரு ராஜ்யத்தையும் கை பற்றினோம். ஒவ்வொரு போரும் வித்தியாசமானவை. சில போர்களில் எங்கள் படை பலத்தையும் சில போர்களில் எங்கள் விவேகத்தையும் பயன்படுத்த வேண்டி இருந்தது. சில போர்கள் சில மணி நேரங்களிலே முடிவுற்றது, சில போர்கள் நாட்கள் என்ன, பல வாரங்கள் நீடித்தது. எங்களை எதிர்க்க நினைத்த ராஜ்யங்கள் நிலை குலைந்தன, அடிபணிய முடிவெடுத்த ராஜ்யங்கள் தப்பித்துக் கொண்டன.   

மாசிடோனியாவின் இளவரசன் தனது குதிரையுடன் அணிவகுக்கும் அந்த காட்சியே பல ராஜாக்களை கலங்கடித்தது.

ஒரு முறை நானும் என் இளவரசனும் எங்கள் பரம எதிரியான டாரியசின் அரசவைக்கு தூது சென்றோம். இப்போது நினைத்து பார்த்தால் அது எவ்வளவு பெரிய முட்டாள் தனமான யோசனை என்று புரிகிறது. என்ன செய்வது. அந்த நாட்களில் இளமையின் துள்ளலும், சாகசத்தை தேடி செல்லும் தைரியமும் மனதில் நினைத்ததை செய்து விட வேண்டும் என்னும் வேகமும் நிறைந்திருந்தன.

கோட்டையின் வாசலில் நான் காத்துக் கொண்டிருந்தேன். அந்த நள்ளிரவில் வேக வேகமாய் ஓடி வந்த என் இளவரசன் “நண்பா கிளம்பு நான் யாரென கண்டு பிடித்து விட்டார்கள், என்னை கொல்ல ஒரு படையே வந்துக் கொண்டிருக்கிறது” என்று கூறினான். அந்த வார்த்தைகளில் பயத்தையும் தாண்டி ஆர்வமும் உற்சாகமும் கலந்திருந்தது. மின்னல் வேகத்தில் அங்கிருந்து நான் ஓட தொடங்கினேன். பல மணி நேர ஓட்டத்திற்கு பின் ஒரு உறைந்த நதியை வந்தடைந்தோம். தொட்டாலே நொறுங்கி விடும் அளவிற்கு மெல்லிய பனி நதியின் மேல் பரப்பில் படர்ந்திருந்தது. ஒன்று எதிரி படைகளிடம் பிடிபட்டு கொல்லப்படுவது இல்லை இந்த உறைந்த நதியில் மாட்டி உயிரை விடுவது. நாங்கள் அந்த நதியை தேர்ந்தெடுத்தோம். நான் மென்மையாய் அந்த பனி படலத்தில் காலடி எடுத்து வைத்தேன். என் ஒவ்வொரு அடியிலும் சிறிது சிறிதாய் நொறுங்கிய அந்த பனி பாதி வழியில் முற்றிலும் நொறுங்கி போனது. நல்ல வேலையாக என் வேகத்தாலும் விவேகதாலும் நாங்கள் அன்று உயிர் பிழைத்தோம். எங்களை துரத்தி வந்த வீரர்கள் நதியை கடக்க முடியாமல் அக்கரையிலே சிக்கிக் கொண்டனர். அதை கண்டு நாங்கள் இருவரும் குலுங்கி குலுங்கி சிரித்துக் கொண்டிருந்தோம். அந்த இரவை மறக்கவே முடியாது,  

கிட்டத்தட்ட மொத்த ஐரோப்பாவையும் பெர்சியாவையும் வெற்றிக் கொண்ட பின் நாங்கள் இந்தியாவை அடைந்தோம். இத்தனை நாட்களாய் போர்களை சந்தித்த எங்கள் படைவீரர்கள் சோர்ந்து கலைப்புற்றனர்.

இதுவரை நாங்கள் கண்ட போர்களை விட இந்திய மண்ணில் நாங்கள் கண்ட போர் முற்றிலும் வித்தியாசமாய் இருந்தது, இந்திய மன்னன் போரஸின் படைகளில் யானை சிறுத்தை என பயிற்றுவிக்கப்பட்ட பல இனம் தெரியா மிருகங்கள் இருந்தன. அவைகளுக்கு எம் படைகளால் ஈடு கொடுக்க முடியவில்லை.

எனவே இது வரை உலகம் கண்டிராத ஒரு போர் தந்திரத்தை நாங்கள் பிரயோகித்தோம். முந்தைய போர்களில் நாங்கள் கொள்ளை அடித்த வெண்கல சிலைகளுக்கு மனித உடைகளை அணிவித்து அவற்றை நெருப்பூட்டி சூடக்கினோம். பின்னர் அந்த சிலைகளை போர்களத்தில் முன்னிலையில் நிறுத்தினோம். அந்த மிருகங்கள் அவைகளை எதிரிகள் என நினைத்து சீறி பாய்ந்தன. சூடு அவற்றின் கைகால்களையும் வாய்களையும் சுட்டு பொசுக்கியது. வந்த வேகத்தில் அனைத்தும் தங்கள் கூண்டுகளுக்கு திரும்பி சென்றன. பின்னர் என்ன வெற்றி எங்கள் வசம் ஆனது.

ஆனால் அந்த போர்களமே என் கடைசி சாகசமாய் முடிந்தது. போரில் பலத்த காயமடைந்தேன். வலி தாங்க முடியாமல் போர்களத்திலே சரிந்து விழுந்தேன். என் நிலைமையை கண்டதும் என்னை நோக்கி ஓடி வந்தான் என் இளவரசன். அவன் தங்க நிற கண்களில் சொல்லி முடியா துயரம், கட்டுக் கடங்காத கண்ணீர், சூரியனை போன்ற பிரகாசமான அவன் முகத்தில் விளக்க முடியா சோகம் – பல நூறு அரசர்களை தோற்கடித்து வெற்றி வாகை சூடிய மாமன்னனாய் அல்ல தன் உயிர் நண்பனை இழக்கும் தருவையில் கலங்கி நின்ற ஒரு இளைஞனாய் மாறினான் என் இளவரசன். வேக வேகமாய் அவனும் மற்ற வீரர்களும் என்னை பாதுகாப்பான இடத்திற்கு தூக்கி சென்றனர். பல மணி நேர வைத்தியம் கூட என்னை காப்பாற்ற முடியவில்லை. என்னை இருக்கமாய் அனைத்துக் கொண்ட என் இளவரசன் மென்மையாய் என் கழுத்தை தடவி கொடுத்தான். அவன் கரங்களிலே என் உயிர் பிரிந்தது.

என்னை அருகில் இருந்த நகரத்தில் அடக்கம் செய்த என் இளவரசன், அந்த நகரத்திற்கு என் பெயரையே சூட்டினான். அத்துணை அரிதானவன் நான்.

இந்நேரம் நான் யாரென கண்டு பிடித்திருப்பீர்களே. ஹாஹா

நான் வேறு யாருமில்லை, அலெக்ஸாண்டர் தி கிரேடின் தோழனும் துனைவனுமான அசாதாரண குதிரை புஸிபாலஸ்

ஒரு வேலை நான் மட்டும் என் இளவரசனை சந்தித்திருக்க விட்டால், இந்நேரம் ஏதோ ஒரு வயலில் வேலைக்காரணாகவோ இல்லை எதாவது ஒரு பணக்காரன் வீட்டு கொட்டகையில் அவனின் செல்ல பிராணியாகவோ இருந்திருப்பேன்.

என் இளவரசனும் பத்தோடு பதினொன்றாக பெயர் தெரியாத இளவரசனாய் வாழ்ந்து மடிந்திருப்பான்.

ஆனால் நாங்கள் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் கண்டு பிடித்தோம். ஒருவருக்கு ஒருவர் துணையாய், ஒரே கனவை நோக்கி முன்னேறினோம். ஒருவர் மேல் ஒருவர் அளவுக்கடந்த நம்பிக்கை கொண்டிருந்தோம், மரணத்தின் விளிம்பில் கூட ஒருவரை ஒருவர் கெட்டியாய் பிடித்திருந்தோம்.

என் இளவரசனை போன்ற ஒரு மாமனிதனை நீங்கள் சந்திப்பது கடினம் தான். ஆனால் நீங்கள் தேடும் அந்த நண்பனை நீங்கள் சீக்கிரம் சந்திப்பீர்கள் என நம்புகிறேன்.

உங்கள் போராட்டங்களில் உங்களின் உற்ற துணையாய்

உங்கள் தோல்விகளில் உங்களை தாங்கி பிடிக்கும் தூணாய்

உங்கள் வெற்றிகளை கொண்டாடும் நண்பனாய்

உங்கள் கனவுகளை நினைவாக்கும் அற்புத ஜீனியாய்

உங்களின் அந்த அசாதாரண மனிதனை நீங்களும் நிச்சயம் கண்டு பிடிப்பீர்கள்.

ஒண்டியாயிருப்பதிலும் இருவர் கூடியிருப்பது நலம்; அவர்களுடைய பிரயாசத்தினால் அவர்களுக்கு நல்ல பலனுண்டாகும். ஒருவன் விழுந்தால் அவன் உடனாளி அவனைத் தூக்கிவிடுவான்; ஒண்டியாயிருந்து விழுகிறவனுக்கு ஐயோ, அவனைத் தூக்கிவிடத் துணையில்லையே

– பைபிள்

வணக்கம்

கதாசிரியரிடம் இருந்து

என்ன நண்பர்களே கதை எப்படி இருக்கு?

உங்களுக்கு பிடிச்சிருக்கும்னு நம்புறேன்.

ஒரு காலத்துல நானும் உங்கள மாதிரியே தான், தனிமையில் இனிமை கண்டவன். கூட்டு முயற்சியிலே எனக்கு எப்பவும் நம்பிக்கை இருந்ததே இல்லை. பள்ளியிலே கூட ஒன்னா சேர்ந்து பண்ண வேண்டிய ப்ராஜெக்ட் கூட நானே தனியா செஞ்சிடுவேன். மத்தவங்கள நம்பி விட்டதே இல்லை.

ஆனா சமீபத்துல ஒரு கல்லூரி கிளப்காக யாருனே தெரியாத சிலரோட சேர்ந்து வேலை செய்ய வேண்டிய நிலைமை வந்துடுச்சி. நாங்க ஒன்னா இருந்த அந்த சில நாட்கள் எனக்கு ஒரு மிக பெரிய பாடத்த கத்துக் குடுத்துச்சி. நமக்கு எல்லாமே தெரிஜிருக்கணும்னு அவசியமே இல்லை. நம்மள சுத்தி உள்ளவங்க மேல நம்பிக்கை வச்சா போதும். எல்லாமே சரியா நடக்கும். நாம விழுந்தா அவங்க தூக்கி விடுவாங்க, அவங்க தவறு செஞ்சா நாம திருத்துவோம். ஒரு கூட்டு முயற்சியின் பலத்தை நான் அப்போ தான் புரிஞ்சிகிட்டேன்.

நீங்களும் இந்த கதை மூலம் அதை புரிஞ்சிருப்பீங்கனு நம்புறேன்.

அடுத்த கதை நவம்பர் 8 வெளியாகும்.

நீங்க என்ன இன்ஸ்டாகிராம்

https://www.instagram.com/?hl=en

இல்லை

பேஸ்புக்ல

https://www.facebook.com/I-am-a-Textrovert-104311854657727/

கூட தொடரலாம்.

மறக்காம உங்கள் கருத்துக்களை பதிவு செயுங்க.

அந்த பாலோ பட்டனை கொஞ்சம் தட்டி விடுங்க.

அடுத்த கதையில் சந்திக்கலாம் 🙂

REMEMBERED IN HISTORY – CHAPTER II

Since that day we both became inseparable. We had our own language – the language of the universe that was spoken through the silence we shared. We understood each other’s thoughts. We were each other’s comrade, companion, friend – a perfectly composed melody.

Bullhead was my nickname among men. I later found that the boy was the crown prince of Macedonia. He was a skilled swordsman and master archer. An unbeatable fighter and had wits that surpassed his fellow humans. The young man had great faith in his master Aristotle, a world-renowned scholar of our time.

I too was trained to excel as a beast in warfare. To march like the wind and bring terror to our enemies. To face death without a tint of fear.

The Olympics was our first battle. A battle to break barriers and prove ourselves to the world. We competed in the chariot race amidst warriors and princes from around the world. As we were stationed at the starting line – my prince got down and gently stroked my neck. “We can do this buddy. We are meant to succeed” he whispered with a smile that shined like the sun.

When the whistle was blown, the chariots took off at lightening speed. I too was speeding like a desert storm that swept away everything in its path. We were leading when out of nowhere a spear flew in our direction and almost grazed my prince’s arms. It was none other than prince Nicholas. “Let’s slow down bullhead” my prince said. “Was my prince scared? No way” I told myself and slowed down my pace fully trusting my man. The chariot of prince Nicholas soon barged its way ahead of us. He had this disgusting grin on his face, thinking he had frightened my prince. But no! he was sure wrong. My prince picked up his bow and soon the arrow pierced through Nicholas’s skin and his chariot stumbled into the woods.

In the end, we won the Olympics. The wreath of olives adorned our heads as we marched back to our motherland. Hundreds of citizens gathered near the city gates to celebrate our victorious arrival. The tale of the victorious young prince and his horse soon spread to far away nations.

The year when my prince turned nineteen, he gathered up an army of the finest men of our land to conquer the world. They were trained in all sorts of combats and shared our burning passion – the desire to be remember in history.

Our quest started from the gates of Macedonia and went till the lands of India. We conquered every kingdom that stood in our path. Every war was different. Some involved ruthless fight and others needed intricately hatched plans. Some ended within hours and some others went on for days and even weeks. Those who opposed us perished and those who embraced us saved themselves from the wrath.

The prince of Macedonia marching ahead with his bullhead – the sight itself brought many Kings to their knees.

I do remember that one time when we went into the courts of our great enemy King Darius disguised as messengers. Though it sounded crazy and there was a great risk of us being exposed and getting killed, still we did it. We were young and were looking for an adventurous night. But now when I think of it, it sounds like an horrible plan. haha. We were really ruthless those days – doing our heart’s desires without thinking of the consequences.  

Anyway, I was waiting at the gates that night when my prince came running towards me and hopped on. “Go! bullhead go! we have been found” he said in a tone that expressed a mix of thrill, excitement and urgency. There was an army of soldiers marching in our direction with a determination to kill us. I took off as fast as possible running in all sorts of patterns to confuse them. By then a frozen river stood before us. The ice was thin as paper ready to get shattered at any moment. It was either the risk of drowning in the frozen river or getting killed by the enemy forces. So, we chose the former. I gently tiptoed through that thin sheet of ice. It began to crack and break, but we reached the shore in one piece. The enemy armies were stuck on the other side. It was one heck of a night. We were smiling to each other and laughing about the childish trick we pulled that night.

By the time we reached India, our soldiers were worned off after all those battles capturing the majority of Europe and Persia.

Our battle with the Indian King Porous was entirely different from what we had seen in other nations. His army had wild beasts like elephants, leopards and many nameless creatures that were trained to fight. And our forces were no match to them.

So, we hatched a war strategy that could have easily won us a noble prize at that time. We had several bronze statues from our previous loots. We wrapped them in human clothes and heated them till they are red hot and placed them at battlefronts. Those beasts pounced on them just as they were trained and ended up with burnt mouths and limbs. The pain drove them back to their cages and we defeated the enemy forces. It was a day of victory for our troops.

But it was my last moments with my prince. I was seriously injured in the battlefield. I was gasping for air in the middle of all the chaos, when I saw my prince running towards me. The shades of sadness lingering in his brown eyes, the tears that were welling up without a warning, a glimpse of terror and regret that consumed his face. He was no more a king leading his forces towards victory but just a young man witnessing the final moments of his one true friend.  He and his men carried me to the barricades and tried their best to treat my wounds. But when all those efforts ended in vain, my prince hugged me tight. He held me in his arms and continued to gently pat my neck till the moment my soul left this mortal world.

After days of mourning, my prince buried me in the nearby city and named it in my remembrance. I’m one of rarest horses who has a city named after me. haha

By now you would have guessed who I am. haha

I’m none other than the great BUCEPHALUS – the comrade and companion of ALEXANDER THE GREAT.

If I hadn’t met him, I would have spent my life in the stables of a farmer working as a slave or some rich man who would have treated me as their prized possession. And would have been forgotten the moment I died.

And my prince would have ended up as some nameless ruler in his country. And our endless dreams would have ended up as regrets to laugh at sleepless nights.

But I found help. A soul that thinks and dreams as me. Someone whom I trusted all my heart even at the brink of death. Though I’m not sure whether you would be able to meet someone as special as my prince but I wish you would.

Someone who has the ability to share your wildest dreams

To march by your side to the deadliest wars

To remind you that you are born for greatness

To catch you when you fall and

To hold you when you fail.

THE END

AUTHOR’S NOTE

Hey dear readers,

How was the story? Hope you loved it.

Hope you could see The power of togetherness

I have always been a lone wolf, afraid and avoiding the idea of working together with others. I believed that doing it all on my own would result in the perfect outcome that I want. Even if it is a group project, I would end up doing everything – isn’t it better to do it by myself than believing in someone else and ending up with a disaster.

But BTS changed my mind. The way all 7 members complement each other to create a perfect piece of art has always inspired me. They made me realize we don’t have to be perfect. We just need the perfect team. People who could complete our weakness. People with whom we share the same dream, who believe in us and who can force us to be our best versions. People who would help us in our failures and remind us once again why we started it in the first place. People whom we could trust with all our heart, share our bitter secrets and won’t be judged. Our companions, comrades and partners.

I hope you could find your comrades too, to stay beside you in your journey towards greatness.

PS: This story was inspired by the book : “THE ROMANCE OF ALEXANDER THE GREAT BY PSEUDO-CALLISTHENES”. The book talks about Alexander’s life with a splash of magic and sorcery. If you are a fan of Greek mythologies and goddess you might find it interesting.

You can download the book using this link

https://drive.google.com/file/d/193MgXx67Fv9Bp_GxcuQnOAIbuDwMYhx-/view?usp=drivesdk

The next story will be updated on 8^th November.

You can follow me on Instagram

https://www.instagram.com/?hl=en

Or

Facebook

https://www.facebook.com/I-am-a-Textrovert-104311854657727/

You can find my poetries and some very short stories there.

If you are new to my realm, check out my other stories in this archive

ARCHIVE

Till next time, ADIOS AMIGOS 🙂

REMEMBERED IN HISTORY – CHAPTER I

Oh! can’t take your eyes off my handsome figure huh? Yup that’s me and this is my story. What’s with that surprised look? Can’t a horse be a hero? You humans never change isn’t it? even after hundreds of years.

Till this day 107 billion humans have lived on the face of earth. But at this moment there is no trace of those billion souls. They way they lived their dreams and needs. Their stories and their purpose. All those things vanished along with them. Except for the few hundreds whom history decided to remember in her pages. The very few who had the guts to take risks, who believed they could change this world and did it with all their might. The very few whom you and I still remember today. Their stories which were told for centuries, their courage and valor, their life and love – history made sure those few souls would always be remembered.

But rarer than those few hundred humans were the stories of animals. Indeed, humans were quite jealous of the animal kingdom. Envied our diversity and did their best to steal the spotlight. But some of us where too great even history couldn’t erase our greatness.

And among those few legendary animals, I am the greatest of them all. The rarest of the rarest. Though you are living centuries after my existence, the moment you hear my story you will scream to yourself “I know him. I know his story”. That’s how great I am. This is my story. I’m sure you would have heard the human version of this story a million times. But this is my turn to brag about my greatness. To retell once again the mysteries that were left untold.

Can’t control your curiosity huh? alright let’s dive in people.

It all started on that beautiful day when the sunrays grazed the fertile grasslands of Persia that spread far and wide. There lived a horse trader called Lamomentio. He was an expert in his trade and was a loyal supplier to almost every royal family. He had a large collection of horses the purest breeds from all across the world. And that’s where my mom and dad fell in love. A mix of my dad’s greatness and bravery and my mom’s beauty that knew no bounds I was the proof of their love. A perfection in this imperfect world.

The distant stars aligned and faraway galaxies came together on that beautiful night when I was born. I grew up amidst those grasslands. Everyday there was something new to learn. I was cherished and loved by all those around me.

You might be wondering why a legend like me was living among humans. I have been questioned all my life about the same thing and every time the answer is the same – If someone offers to work for you, feed you and even Clean up your shit but just asks to carry you in return. Won’t you agree? haha even a dumb human would agree and that’s the only reason why we, animals live among the humans. Humans brag that they have enslaved us. But the truth is we just find the deal too good to refuse.

I ran with the wind and spent my days basking under the sun without a single care. Those days were the most beautiful moments of my life.

It was in those grasslands that I took up a task that seemed absurd even to me at that time. I promised myself that I would be remembered in history. That the tales about my adventures would be told for centuries to come. I believed that as long as my name is known among men. I would be alive. It was my way of becoming eternity.

“But how?” was the question that kept nagging me all along.

Years rolled by and the chronicles of my power and beauty spread far and wide and reached the ears of great kings and warriors. but not even one of them was worthy enough to claim me as their own. Not even a single soul could tame the beast in me.

After earning the title of “The untamed beast” I was brought to the lands of king Philip of Macedonia.

“The man who could tame this beast will conquer the world and subdue great men with his spear” was prophesized by Delphi – the Kings soothsayer. Soon I was surrounded by the finest men of Macedonia. They tried their best to tackle my energy tried all sorts of tricks but damn they were nothing for a soldier like me.

Just then from the crowd emerged a young boy. He walked towards me with a smile. He seemed majestic even in his humble attire. The entire universe fell into a silent trance. My heart began to beat fast. And our eyes met. His brown eyes glistened like the sun that held the power to conquer the world. In those eyes I saw the passion to achieve greatness. The faith to succeed. And an unquenchable desire to become eternal. In those eyes I found myself once again. He was a man whose thoughts where exactly like mine.

He walked towards me and slowly held my reins and guided me away from the crowd. Patted my head gently and said “You and I are exactly the same. Born to conquer the world. Join me in this journey my friend” he said with a smile and that’s when I knew that he was the answer I was seeking all along. An immense calm filled my heart. He held on to my straps and jumped onto my back. And that day I found a worthy human who could tame the beast inside me. And that was our first step in our journey towards eternity.

TO BE CONTINUED

AUTHOR’S NOTE

Greetings my lovely readers,

I’m sure by now, most of you would be telling yourself “Hey I know this boy, isn’t he ……….. and isn’t that his horse ………….”

Still lets not break the spell.

Lets wait till the end until our hero reveals who he is.

I’m sure you guys would have missed me these days.

Don’t forget to tell me in the comments any suggestions, corrections, compliments anything and everything.

I would love to hear from you guys.

And don’t forget to share to your loved ones, who knows this might bring a smile in their face on a weary night.

The next part will be published next week sunday at zero o clock.

For more stories click on this archive button

ARCHIVE

Till then, Adios amigos!!!! 🙂