வரலாற்றில் இடம் பிடிக்க – பாகம் II

அன்றிலிருந்து நானும் அந்த சிறுவனும் இணை பிரியா நண்பர்களாய் மாறினோம். மனிதர்களால் புரிந்து கொள்ள முடியாத ஒரு உறவு அது. இந்த பிரபஞ்சத்தின் மொழியை நாங்கள் கற்று கொண்டும். வார்த்தைகள் தேவை படவில்லை, வெறும் பார்வை ஒன்றே ஒருவரை ஒருவர் புரிந்துக் கொள்ள போதுமானதாய் தோன்றியது. நண்பனாய், துணைவனாய், சகோதரனாய் பிரிக்க முடியாத சக்தியாய் மாறினோம்.

அந்த சிறுவன் மாசிடோனியாவின் பட்டத்து இளவரசன் என்று அறிந்துக் கொண்டேன். அவன் ஒரு திறமையான வாள்வீரன், வில் வித்தையில் வல்லவன், தோற்கடிக்க முடியாத போராளி, உலகப் புகழ்பெற்ற அறிஞரான அவன் ஆசிரியர் அரிஸ்டாட்டிலின் மிக சிறந்த மாணவன், ஈடு இணை இல்லா புத்திசாலி. இப்படி அவனை பற்றி கூறிக் கொண்டே போகலாம்.

நானும் எதற்கும் சலித்தவன் இல்லை. காற்றை கிழித்துக் கொண்டு செல்லும் அளவுக்கு வேகம் கொண்டவன், போர்களத்தில் மரணம் கண் எதிரே நின்றாலும் அதனை தைரியமாய் எதிர்க் கொண்டு எதிராளியை கொன்று குவிக்கும் ஆற்றல் பெற்றவன். உலகம் கண்டிராத வலிமை மிக்க போர் ஆயுதம் நான்.

ஒலிம்பிக்ஸ் தான் நாங்கள் ஒன்றாய் எதிர்க்கொண்ட முதல் சவால். இந்த உலகிற்கு எங்கள் திறமையை வெளிபடுத்தக் கிடைத்த முதல் வாய்ப்பு. நாங்கள் தேரோட்ட பந்தையத்தில் கலந்து கொண்டோம். பல தேசத்து வீரர்களும் இளவரசர்களும் எங்களுடன் போட்டியிட்டனர்.

என் இளவரசன் என்னிடம் வந்து “நண்பா நாம் நிச்சயம் வென்று விடுவோம், நாம்மால் இதை நிச்சயம் சாதிக்க முடியும்” என்று பிரகாசமான புன்னகையுடன் கூறினான்.  

விசில் ஊதப்பட்ட அந்த நொடியில் எல்லா தேர்களும் சீறி பாய்ந்தன. நானும் பாலைவன புயலை போல் பாதையில் இருந்த தடைகளை எல்லாம் தூக்கி எறிந்து சீறி பாய்ந்தேன். நாங்கள் இருவரும் முன்னிலையில் ஓடிக் கொண்டிருந்த சமயத்தில் பின்னில் இருந்து வந்த ஈட்டி என் இளவரசனின் கைகளை சிராய்த்து சென்றது. அந்த ஈட்டி வேறு யாருடையதும் அல்ல, எங்கள் பின்னால் வந்துக் கொண்டிருந்த இளவரசன் நிக்கோலசுடையது. “நண்பா கொஞ்சம் வேகத்தை குறை” என்று என் இளவரசன் கூறினான். “இளவரசன் பயந்துவிட்டானோ? நிச்சயம் இருக்காது” எனக்கு நானே சொல்லிக் கொண்டேன். அவன் மீது முழு நம்பிக்கை வைத்து என் வேகத்தை சற்றே குறைத்தேன். எங்களை முந்தி சென்றான் நிக்கோலஸ். எங்களை பயமுறுத்தி விட்டதாக நினைத்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தான். அந்த நொடியில் என் இளவரசன் தன் வில்லை எய்தான். அம்பு நிகோலசின் முதுகில் பாய்ந்தது. அவன் தேர் நிலை தடுமாறி கவிழ்ந்தது. பிறகு என்ன, வெற்றி எங்கள் வசமானது.  

ஆலிவ் இலைகளால் ஆனா கிரீடம் எங்கள் சிரசை அலங்கரிக்க நாங்கள் எங்கள் தாய் நாட்டிற்கு திரும்பினோம். ஒலிம்பிக்ஸில் வெற்றி வாகை சூடிய இளவரசனையும் அவன் குதிரையையும் காண நாட்டு மக்கள் ஆர்வமாய் நகர வாசலில் காத்திருந்தனர். நாடே விழா கோலம் பூண்டிருந்தது. எங்கள் புகழ் பல நாடுகளுக்கு காட்டு தீ போல் பரவியது.

என் இளவரசனின் பத்தொன்பதாம் வயதில் உலகை வெல்வதற்கான எங்கள் பயணம் தொடங்கியது. அணைத்து போர் கலைகளையும் கற்று தேர்ந்த எம் நாட்டின் தலை சிறந்த வீரர்கள் அடங்கிய படையுடன் நாங்கள் முன்னேறினோம்.

எங்கள் பயணம் மசிடோனியாவில் தொடங்கி இந்தியா வரை சென்றது. எங்கள் பாதையில் இருந்த ஒவ்வொரு ராஜ்யத்தையும் கை பற்றினோம். ஒவ்வொரு போரும் வித்தியாசமானவை. சில போர்களில் எங்கள் படை பலத்தையும் சில போர்களில் எங்கள் விவேகத்தையும் பயன்படுத்த வேண்டி இருந்தது. சில போர்கள் சில மணி நேரங்களிலே முடிவுற்றது, சில போர்கள் நாட்கள் என்ன, பல வாரங்கள் நீடித்தது. எங்களை எதிர்க்க நினைத்த ராஜ்யங்கள் நிலை குலைந்தன, அடிபணிய முடிவெடுத்த ராஜ்யங்கள் தப்பித்துக் கொண்டன.   

மாசிடோனியாவின் இளவரசன் தனது குதிரையுடன் அணிவகுக்கும் அந்த காட்சியே பல ராஜாக்களை கலங்கடித்தது.

ஒரு முறை நானும் என் இளவரசனும் எங்கள் பரம எதிரியான டாரியசின் அரசவைக்கு தூது சென்றோம். இப்போது நினைத்து பார்த்தால் அது எவ்வளவு பெரிய முட்டாள் தனமான யோசனை என்று புரிகிறது. என்ன செய்வது. அந்த நாட்களில் இளமையின் துள்ளலும், சாகசத்தை தேடி செல்லும் தைரியமும் மனதில் நினைத்ததை செய்து விட வேண்டும் என்னும் வேகமும் நிறைந்திருந்தன.

கோட்டையின் வாசலில் நான் காத்துக் கொண்டிருந்தேன். அந்த நள்ளிரவில் வேக வேகமாய் ஓடி வந்த என் இளவரசன் “நண்பா கிளம்பு நான் யாரென கண்டு பிடித்து விட்டார்கள், என்னை கொல்ல ஒரு படையே வந்துக் கொண்டிருக்கிறது” என்று கூறினான். அந்த வார்த்தைகளில் பயத்தையும் தாண்டி ஆர்வமும் உற்சாகமும் கலந்திருந்தது. மின்னல் வேகத்தில் அங்கிருந்து நான் ஓட தொடங்கினேன். பல மணி நேர ஓட்டத்திற்கு பின் ஒரு உறைந்த நதியை வந்தடைந்தோம். தொட்டாலே நொறுங்கி விடும் அளவிற்கு மெல்லிய பனி நதியின் மேல் பரப்பில் படர்ந்திருந்தது. ஒன்று எதிரி படைகளிடம் பிடிபட்டு கொல்லப்படுவது இல்லை இந்த உறைந்த நதியில் மாட்டி உயிரை விடுவது. நாங்கள் அந்த நதியை தேர்ந்தெடுத்தோம். நான் மென்மையாய் அந்த பனி படலத்தில் காலடி எடுத்து வைத்தேன். என் ஒவ்வொரு அடியிலும் சிறிது சிறிதாய் நொறுங்கிய அந்த பனி பாதி வழியில் முற்றிலும் நொறுங்கி போனது. நல்ல வேலையாக என் வேகத்தாலும் விவேகதாலும் நாங்கள் அன்று உயிர் பிழைத்தோம். எங்களை துரத்தி வந்த வீரர்கள் நதியை கடக்க முடியாமல் அக்கரையிலே சிக்கிக் கொண்டனர். அதை கண்டு நாங்கள் இருவரும் குலுங்கி குலுங்கி சிரித்துக் கொண்டிருந்தோம். அந்த இரவை மறக்கவே முடியாது,  

கிட்டத்தட்ட மொத்த ஐரோப்பாவையும் பெர்சியாவையும் வெற்றிக் கொண்ட பின் நாங்கள் இந்தியாவை அடைந்தோம். இத்தனை நாட்களாய் போர்களை சந்தித்த எங்கள் படைவீரர்கள் சோர்ந்து கலைப்புற்றனர்.

இதுவரை நாங்கள் கண்ட போர்களை விட இந்திய மண்ணில் நாங்கள் கண்ட போர் முற்றிலும் வித்தியாசமாய் இருந்தது, இந்திய மன்னன் போரஸின் படைகளில் யானை சிறுத்தை என பயிற்றுவிக்கப்பட்ட பல இனம் தெரியா மிருகங்கள் இருந்தன. அவைகளுக்கு எம் படைகளால் ஈடு கொடுக்க முடியவில்லை.

எனவே இது வரை உலகம் கண்டிராத ஒரு போர் தந்திரத்தை நாங்கள் பிரயோகித்தோம். முந்தைய போர்களில் நாங்கள் கொள்ளை அடித்த வெண்கல சிலைகளுக்கு மனித உடைகளை அணிவித்து அவற்றை நெருப்பூட்டி சூடக்கினோம். பின்னர் அந்த சிலைகளை போர்களத்தில் முன்னிலையில் நிறுத்தினோம். அந்த மிருகங்கள் அவைகளை எதிரிகள் என நினைத்து சீறி பாய்ந்தன. சூடு அவற்றின் கைகால்களையும் வாய்களையும் சுட்டு பொசுக்கியது. வந்த வேகத்தில் அனைத்தும் தங்கள் கூண்டுகளுக்கு திரும்பி சென்றன. பின்னர் என்ன வெற்றி எங்கள் வசம் ஆனது.

ஆனால் அந்த போர்களமே என் கடைசி சாகசமாய் முடிந்தது. போரில் பலத்த காயமடைந்தேன். வலி தாங்க முடியாமல் போர்களத்திலே சரிந்து விழுந்தேன். என் நிலைமையை கண்டதும் என்னை நோக்கி ஓடி வந்தான் என் இளவரசன். அவன் தங்க நிற கண்களில் சொல்லி முடியா துயரம், கட்டுக் கடங்காத கண்ணீர், சூரியனை போன்ற பிரகாசமான அவன் முகத்தில் விளக்க முடியா சோகம் – பல நூறு அரசர்களை தோற்கடித்து வெற்றி வாகை சூடிய மாமன்னனாய் அல்ல தன் உயிர் நண்பனை இழக்கும் தருவையில் கலங்கி நின்ற ஒரு இளைஞனாய் மாறினான் என் இளவரசன். வேக வேகமாய் அவனும் மற்ற வீரர்களும் என்னை பாதுகாப்பான இடத்திற்கு தூக்கி சென்றனர். பல மணி நேர வைத்தியம் கூட என்னை காப்பாற்ற முடியவில்லை. என்னை இருக்கமாய் அனைத்துக் கொண்ட என் இளவரசன் மென்மையாய் என் கழுத்தை தடவி கொடுத்தான். அவன் கரங்களிலே என் உயிர் பிரிந்தது.

என்னை அருகில் இருந்த நகரத்தில் அடக்கம் செய்த என் இளவரசன், அந்த நகரத்திற்கு என் பெயரையே சூட்டினான். அத்துணை அரிதானவன் நான்.

இந்நேரம் நான் யாரென கண்டு பிடித்திருப்பீர்களே. ஹாஹா

நான் வேறு யாருமில்லை, அலெக்ஸாண்டர் தி கிரேடின் தோழனும் துனைவனுமான அசாதாரண குதிரை புஸிபாலஸ்

ஒரு வேலை நான் மட்டும் என் இளவரசனை சந்தித்திருக்க விட்டால், இந்நேரம் ஏதோ ஒரு வயலில் வேலைக்காரணாகவோ இல்லை எதாவது ஒரு பணக்காரன் வீட்டு கொட்டகையில் அவனின் செல்ல பிராணியாகவோ இருந்திருப்பேன்.

என் இளவரசனும் பத்தோடு பதினொன்றாக பெயர் தெரியாத இளவரசனாய் வாழ்ந்து மடிந்திருப்பான்.

ஆனால் நாங்கள் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் கண்டு பிடித்தோம். ஒருவருக்கு ஒருவர் துணையாய், ஒரே கனவை நோக்கி முன்னேறினோம். ஒருவர் மேல் ஒருவர் அளவுக்கடந்த நம்பிக்கை கொண்டிருந்தோம், மரணத்தின் விளிம்பில் கூட ஒருவரை ஒருவர் கெட்டியாய் பிடித்திருந்தோம்.

என் இளவரசனை போன்ற ஒரு மாமனிதனை நீங்கள் சந்திப்பது கடினம் தான். ஆனால் நீங்கள் தேடும் அந்த நண்பனை நீங்கள் சீக்கிரம் சந்திப்பீர்கள் என நம்புகிறேன்.

உங்கள் போராட்டங்களில் உங்களின் உற்ற துணையாய்

உங்கள் தோல்விகளில் உங்களை தாங்கி பிடிக்கும் தூணாய்

உங்கள் வெற்றிகளை கொண்டாடும் நண்பனாய்

உங்கள் கனவுகளை நினைவாக்கும் அற்புத ஜீனியாய்

உங்களின் அந்த அசாதாரண மனிதனை நீங்களும் நிச்சயம் கண்டு பிடிப்பீர்கள்.

ஒண்டியாயிருப்பதிலும் இருவர் கூடியிருப்பது நலம்; அவர்களுடைய பிரயாசத்தினால் அவர்களுக்கு நல்ல பலனுண்டாகும். ஒருவன் விழுந்தால் அவன் உடனாளி அவனைத் தூக்கிவிடுவான்; ஒண்டியாயிருந்து விழுகிறவனுக்கு ஐயோ, அவனைத் தூக்கிவிடத் துணையில்லையே

– பைபிள்

வணக்கம்

கதாசிரியரிடம் இருந்து

என்ன நண்பர்களே கதை எப்படி இருக்கு?

உங்களுக்கு பிடிச்சிருக்கும்னு நம்புறேன்.

ஒரு காலத்துல நானும் உங்கள மாதிரியே தான், தனிமையில் இனிமை கண்டவன். கூட்டு முயற்சியிலே எனக்கு எப்பவும் நம்பிக்கை இருந்ததே இல்லை. பள்ளியிலே கூட ஒன்னா சேர்ந்து பண்ண வேண்டிய ப்ராஜெக்ட் கூட நானே தனியா செஞ்சிடுவேன். மத்தவங்கள நம்பி விட்டதே இல்லை.

ஆனா சமீபத்துல ஒரு கல்லூரி கிளப்காக யாருனே தெரியாத சிலரோட சேர்ந்து வேலை செய்ய வேண்டிய நிலைமை வந்துடுச்சி. நாங்க ஒன்னா இருந்த அந்த சில நாட்கள் எனக்கு ஒரு மிக பெரிய பாடத்த கத்துக் குடுத்துச்சி. நமக்கு எல்லாமே தெரிஜிருக்கணும்னு அவசியமே இல்லை. நம்மள சுத்தி உள்ளவங்க மேல நம்பிக்கை வச்சா போதும். எல்லாமே சரியா நடக்கும். நாம விழுந்தா அவங்க தூக்கி விடுவாங்க, அவங்க தவறு செஞ்சா நாம திருத்துவோம். ஒரு கூட்டு முயற்சியின் பலத்தை நான் அப்போ தான் புரிஞ்சிகிட்டேன்.

நீங்களும் இந்த கதை மூலம் அதை புரிஞ்சிருப்பீங்கனு நம்புறேன்.

அடுத்த கதை நவம்பர் 8 வெளியாகும்.

நீங்க என்ன இன்ஸ்டாகிராம்

https://www.instagram.com/?hl=en

இல்லை

பேஸ்புக்ல

https://www.facebook.com/I-am-a-Textrovert-104311854657727/

கூட தொடரலாம்.

மறக்காம உங்கள் கருத்துக்களை பதிவு செயுங்க.

அந்த பாலோ பட்டனை கொஞ்சம் தட்டி விடுங்க.

அடுத்த கதையில் சந்திக்கலாம் 🙂

REMEMBERED IN HISTORY – CHAPTER II

Since that day we both became inseparable. We had our own language – the language of the universe that was spoken through the silence we shared. We understood each other’s thoughts. We were each other’s comrade, companion, friend – a perfectly composed melody.

Bullhead was my nickname among men. I later found that the boy was the crown prince of Macedonia. He was a skilled swordsman and master archer. An unbeatable fighter and had wits that surpassed his fellow humans. The young man had great faith in his master Aristotle, a world-renowned scholar of our time.

I too was trained to excel as a beast in warfare. To march like the wind and bring terror to our enemies. To face death without a tint of fear.

The Olympics was our first battle. A battle to break barriers and prove ourselves to the world. We competed in the chariot race amidst warriors and princes from around the world. As we were stationed at the starting line – my prince got down and gently stroked my neck. “We can do this buddy. We are meant to succeed” he whispered with a smile that shined like the sun.

When the whistle was blown, the chariots took off at lightening speed. I too was speeding like a desert storm that swept away everything in its path. We were leading when out of nowhere a spear flew in our direction and almost grazed my prince’s arms. It was none other than prince Nicholas. “Let’s slow down bullhead” my prince said. “Was my prince scared? No way” I told myself and slowed down my pace fully trusting my man. The chariot of prince Nicholas soon barged its way ahead of us. He had this disgusting grin on his face, thinking he had frightened my prince. But no! he was sure wrong. My prince picked up his bow and soon the arrow pierced through Nicholas’s skin and his chariot stumbled into the woods.

In the end, we won the Olympics. The wreath of olives adorned our heads as we marched back to our motherland. Hundreds of citizens gathered near the city gates to celebrate our victorious arrival. The tale of the victorious young prince and his horse soon spread to far away nations.

The year when my prince turned nineteen, he gathered up an army of the finest men of our land to conquer the world. They were trained in all sorts of combats and shared our burning passion – the desire to be remember in history.

Our quest started from the gates of Macedonia and went till the lands of India. We conquered every kingdom that stood in our path. Every war was different. Some involved ruthless fight and others needed intricately hatched plans. Some ended within hours and some others went on for days and even weeks. Those who opposed us perished and those who embraced us saved themselves from the wrath.

The prince of Macedonia marching ahead with his bullhead – the sight itself brought many Kings to their knees.

I do remember that one time when we went into the courts of our great enemy King Darius disguised as messengers. Though it sounded crazy and there was a great risk of us being exposed and getting killed, still we did it. We were young and were looking for an adventurous night. But now when I think of it, it sounds like an horrible plan. haha. We were really ruthless those days – doing our heart’s desires without thinking of the consequences.  

Anyway, I was waiting at the gates that night when my prince came running towards me and hopped on. “Go! bullhead go! we have been found” he said in a tone that expressed a mix of thrill, excitement and urgency. There was an army of soldiers marching in our direction with a determination to kill us. I took off as fast as possible running in all sorts of patterns to confuse them. By then a frozen river stood before us. The ice was thin as paper ready to get shattered at any moment. It was either the risk of drowning in the frozen river or getting killed by the enemy forces. So, we chose the former. I gently tiptoed through that thin sheet of ice. It began to crack and break, but we reached the shore in one piece. The enemy armies were stuck on the other side. It was one heck of a night. We were smiling to each other and laughing about the childish trick we pulled that night.

By the time we reached India, our soldiers were worned off after all those battles capturing the majority of Europe and Persia.

Our battle with the Indian King Porous was entirely different from what we had seen in other nations. His army had wild beasts like elephants, leopards and many nameless creatures that were trained to fight. And our forces were no match to them.

So, we hatched a war strategy that could have easily won us a noble prize at that time. We had several bronze statues from our previous loots. We wrapped them in human clothes and heated them till they are red hot and placed them at battlefronts. Those beasts pounced on them just as they were trained and ended up with burnt mouths and limbs. The pain drove them back to their cages and we defeated the enemy forces. It was a day of victory for our troops.

But it was my last moments with my prince. I was seriously injured in the battlefield. I was gasping for air in the middle of all the chaos, when I saw my prince running towards me. The shades of sadness lingering in his brown eyes, the tears that were welling up without a warning, a glimpse of terror and regret that consumed his face. He was no more a king leading his forces towards victory but just a young man witnessing the final moments of his one true friend.  He and his men carried me to the barricades and tried their best to treat my wounds. But when all those efforts ended in vain, my prince hugged me tight. He held me in his arms and continued to gently pat my neck till the moment my soul left this mortal world.

After days of mourning, my prince buried me in the nearby city and named it in my remembrance. I’m one of rarest horses who has a city named after me. haha

By now you would have guessed who I am. haha

I’m none other than the great BUCEPHALUS – the comrade and companion of ALEXANDER THE GREAT.

If I hadn’t met him, I would have spent my life in the stables of a farmer working as a slave or some rich man who would have treated me as their prized possession. And would have been forgotten the moment I died.

And my prince would have ended up as some nameless ruler in his country. And our endless dreams would have ended up as regrets to laugh at sleepless nights.

But I found help. A soul that thinks and dreams as me. Someone whom I trusted all my heart even at the brink of death. Though I’m not sure whether you would be able to meet someone as special as my prince but I wish you would.

Someone who has the ability to share your wildest dreams

To march by your side to the deadliest wars

To remind you that you are born for greatness

To catch you when you fall and

To hold you when you fail.

THE END

AUTHOR’S NOTE

Hey dear readers,

How was the story? Hope you loved it.

Hope you could see The power of togetherness

I have always been a lone wolf, afraid and avoiding the idea of working together with others. I believed that doing it all on my own would result in the perfect outcome that I want. Even if it is a group project, I would end up doing everything – isn’t it better to do it by myself than believing in someone else and ending up with a disaster.

But BTS changed my mind. The way all 7 members complement each other to create a perfect piece of art has always inspired me. They made me realize we don’t have to be perfect. We just need the perfect team. People who could complete our weakness. People with whom we share the same dream, who believe in us and who can force us to be our best versions. People who would help us in our failures and remind us once again why we started it in the first place. People whom we could trust with all our heart, share our bitter secrets and won’t be judged. Our companions, comrades and partners.

I hope you could find your comrades too, to stay beside you in your journey towards greatness.

PS: This story was inspired by the book : “THE ROMANCE OF ALEXANDER THE GREAT BY PSEUDO-CALLISTHENES”. The book talks about Alexander’s life with a splash of magic and sorcery. If you are a fan of Greek mythologies and goddess you might find it interesting.

You can download the book using this link

https://drive.google.com/file/d/193MgXx67Fv9Bp_GxcuQnOAIbuDwMYhx-/view?usp=drivesdk

The next story will be updated on 8^th November.

You can follow me on Instagram

https://www.instagram.com/?hl=en

Or

Facebook

https://www.facebook.com/I-am-a-Textrovert-104311854657727/

You can find my poetries and some very short stories there.

If you are new to my realm, check out my other stories in this archive

ARCHIVE

Till next time, ADIOS AMIGOS 🙂

வரலாற்றில் இடம் பிடிக்க – பாகம் I

என்ன? என் அழகுல மெய் மறந்துட்டீங்க போல? ஹாஹா ஆமா. இது நான் தான். இது என்னுடைய கதை தான்.

என்ன அப்படி பார்க்கிறீங்க? ஏன்? ஒரு குதிரை ஹீரோவா இருக்க கூடாதா என்ன? எத்தன வருஷம் ஆனாலும் இந்த மனுஷங்க மட்டும் மாறவே மாட்டங்க.

இந்த நொடி வரைக்கும் கிட்டதட்ட 107 பில்லியன் மனிதர்கள் இந்த உலகத்துல வாழ்ந்திருக்காங்க. ஆனா அவர்களோட கனவுகளும் ஆசைகளும், எண்ணங்களும் வெற்றிகளும், சொந்த பந்தங்கள் எல்லாம் அவங்களோடு அழிஞ்சி போச்சு. அவங்க வாழ்ந்ததற்கான அறிகுறியே இல்லாம போய்டுச்சி.

ஆனா இந்த சாதாரண மனிதர்களை தாண்டி சில அசாதாரண மனிதர்களும் இருந்தாங்க. இந்த உலகத்தையே மாற்ற முடியும்னு நம்பி அதை செஞ்சும் காட்டிய சில மாமனிதர்கள். எதையும் அடைய முடியும் என்னும் நம்பிக்கையும், எல்லாத்தையும் எதிர்க்கொள்ளும் தைரியமும் நிறைஞ்ச சூப்பர் ஹீரோக்கள் அவங்க. நூற்றாண்டுகளா அவர்களோட கதைகள் வழி வழிய சொல்லப்பட்டு வரலாற்றோட பக்கங்கள்ல இடம் பிடிச்சிருக்கு. இன்றைக்கும் கூட நீங்களும் நானும் அந்த அசாதாரண மனிதர்களை ஞாபகம் வச்சிருக்கோம். அவங்கள போல வாழ ஆசைபட்றோம்.

இதை விட ஆச்சரியம் என்ன தெரியுமா? மனிதர்களால் எழுதப்பட்ட வரலாற்றோட பக்கங்கள்ல சில விலங்குகளும் இருக்காங்க. மனிதர்கள் கால காலமா விலங்குகள பார்த்து பொறமை பட்டதுண்டு. எங்களோட பன்முகத்தன்மைய அவங்களால பொறுத்துக்க முடியல. ஆனா அப்படிப்பட்ட மனிதர்களால கூட இந்த அதிசய விலங்குகள் வரலாற்றில் இடம் பிடிப்பத தடுத்து நிறுத்த முடியல. அவ்வளவு பவர் எங்களுக்கு. 

அப்படி இடம் பிடித்த சில விலங்குகள்ல மிக முக்கியமானவன் நான் தான். நான் வாழ்ந்த காலத்துல இருந்து பல நூறு ஆண்டுகள் கழிச்சி வாழற நீங்க கூட என் கதைய கேட்டதும் “ஓ எனக்கு இவன தெரியும். நான் பல தடவ கேள்வி பட்டிருக்கேன்” அப்படின்னு சொல்லுவீங்க. அவ்வளவு முக்கியமானவன் நான்.

என்னுடைய கதைய பல மனிதர்கள் சொல்லி கேட்டிருப்பீங்க. ஆனா முதல் முதல்ல நானே என் கதைய சொல்ல போறேன்.

என்ன ஆர்வத்தை கட்டு படுத்த முடியலையா? சரி வாங்க கதைக்குள்ள போவோம்.

முன்னொரு காலத்தில் பெர்சியாவின் வளமான புல் வெளிகளில் லாமோமென்டியோ என்னும் குதிரை வர்த்தகர் வாழ்ந்து வந்தார். அவரது பண்ணையில் உலகின் பல மூலைகளில் இருந்து கொண்டு வரப்பட்ட உயர் வகை குதிரைகள் இருந்தன. அங்கு தான் என் வாழ்க்கை தொடங்கியது. தொலை தூர கிரகங்கள் விண்ணை அலங்கரித்த அந்த அற்புத இரவில் தான் நான் பிறந்தேன். என் தந்தையின் துணிச்சலும் என் தாயின் இணையில்லா அழகும் கலந்த கலவையாய் இறைவனின் மிகச் சிறந்த படைப்பாய் வளம் வந்தவன் நான். அந்த புல் வெளிகளில் தான் யுத்த கலைகளில் பயிற்சி பெற்று மாபெரும் வீரனாய் மாறினேன்..

என்னை போன்ற ஒரு வீரன் மனிதர்களுடன் ஏன் வாழ்கிறான் என்று தானே யோசிக்கிறீர்கள். ஹாஹா இதே கேள்வியை பலர் என்னிடம் கேட்டதுண்டு. ஒவ்வொரு முறையும் என் பதில் ஒன்று தான். யாராவது உங்களிடம் வந்து நான் உன்னை பத்திரமாக பார்த்துக் கொள்கிறேன். உனக்கு 3 வேலையும் மறக்காமல் உணவளிக்கிறேன். நீ தங்க இடம் தருகிறேன். அந்த இடத்தை கூட நானே சுத்தம் செய்கிறேன். ஆனால் பதிலுக்கு என்னை தூக்கி கொண்டு மட்டும் செல்வாயா? என்று கேட்டால் நீங்கள் கூட ஏற்றுக்கொள்வீர்கள் தானே. அதையே தான் நாங்களும் செய்தோம். ஏதோ எங்களை அடிமைபடுத்தி விட்டதாக வீண் பெறுமை பேசுகிறார்கள் இந்த மனிதர்கள். ஆனால் உண்மையில் அவர்கள் தான் எங்களுக்கு அடிமைகள் போல் வேலை செய்கிறார்கள். சரி அது போகட்டும்

அந்த புல் வெளிகளில் ஒரு கவலையும் இன்றி சுற்றி வந்த நாட்களை என்றுமே மறக்க முடியாது. அன்பும் அரவணைப்பும் நிறைந்திருந்த இடம் அது. என் வாழ்வின் மிக சிறந்த நாட்கள் அவை.

அந்த நாட்களில் தான் எனக்கே முட்டாள் தனமாய் தோன்றிய ஒரு குறிக்கோளை அடைய வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தேன். எப்படியாவது வரலாற்றில் இடம் பெற வேண்டும். வரும் தலை முறை என் சாகசங்களை கண்டு வியக்க வேண்டும். என் பெயர் பாட புத்தகங்களில் இடம் பெற வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டேன். என் பெயர் மக்கள் மனதில் உள்ளவரை நான் வாழ்ந்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறேன் என்று நான் முழு மனதுடன் நம்பினேன்.

ஆனால் எப்படி? என்ற கேள்விக்கு மட்டும் விடை கிடைக்கவில்லை.    

வருடங்கள் உருண்டன, என் புகழ் எட்டு திசைக்கும் பரவியது. என்னை சொந்தமாக்கி கொள்ள வேண்டும் என்ற ஆர்வத்தில் பல மன்னர்களும் வீரர்களும் முயற்சித்தனர். ஆனால் ஒருவராலும் என்னை அடக்க முடியவில்லை.

“அடங்கா மிருகம்” என்ற பட்டத்தைப் பெற்ற நான் இறுதியில் மாசிடோனியாவின் மன்னன் பிலிப்பின் நாட்டை வந்தடைந்தேன்.

“இந்த மிருகத்தை அடக்கக்கூடிய மனிதன் உலகையே வென்று மிகபெரிய போர்வீரர்களையும் அடிபணிய செய்வான்” என்று ராஜாவின் சூத்திரதாரி டெல்பியால் தீர்க்கதரிசனம் உரைக்கப்பட்டது.

விரைவில் நான் மாசிடோனியாவின் மிகச்சிறந்த மனிதர்களால் சூழப்பட்டேன். என் ஆற்றலைச் சமாளிக்க அவர்கள் தங்களால் முடிந்தவரை முயன்றனர், அணைத்து தந்திரங்களையும் முயற்சித்தனர், ஆனால் அவர்களால் என் வலிமைக்கு ஈடு கொடுக்க முடியவில்லை.

கூட்டத்திலிருந்து ஒரு சிறுவன் தோன்றினான். புன்னகையுடன் என்னை நோக்கி நடந்து வந்தான். சிங்கத்தைப் போன்ற கம்பீரம் அவன் புன்னகையில் ஒளிந்திருந்தது. அவனை கண்ட அந்த நொடியில் என் பிரபஞ்சம் முழுவதும் ஸ்தம்பித்து நின்றது. எங்கும் விளக்க முடியா அமைதி. தேனிலே முக்கி எடுத்த அவனது பழுப்பு நிற கண்கள் சூரிய ஒளியில் வைரமாய் காட்சி அளித்தது. உலகையே வெல்லும் சக்தி, சாதிக்க வேண்டும் என்னும் வெறி,  நிச்சயம் வெற்றி அடைவேன் என்னும் நம்பிக்கை, வரலாற்றில் இடம் பிடிக்க வேண்டும் என்னும் ஆர்வம் அவன் கண்களில் மிளிர்ந்தது. அந்த கண்களில் என்னையே நான் மீண்டும் ஒரு முறை கண்டேன்.

அவன் மென்மையாய் என் கடிவாளத்தை பிடித்து அந்த கூட்டத்தை விட்டு தூரமாய் நடத்தி சென்றான். என் தலையை தடவி கொடுத்து “நீயும் நானும் ஒரே மாதிரியானவர்கள். இந்த உலகை ஆள பிறந்தவர்கள். இந்த பயணத்தில் என்னுடன் சேர்ந்து கொள் நண்பா” என்று கூறினான். நான் இத்தனை காலமாய் தேடிய என் கேள்விக்கான பதில் இவன் தான் என்று அப்போது தோன்றியது. என்னை சொந்தம் கொண்டாட தகுதியானவன் இவன் தான் என்று முடிவு செய்தேன். என் சேணத்தில் ஏறி உட்கார்ந்தான். அந்த நாள் அந்த சிறுவன் என்னை அடக்கி விட்டான். உலகை வெற்றி கொள்ளும் எங்கள் பயணத்தில் அது தான் முதல் படி.

தொடரும்

கதாசிரியரிடம் இருந்து

வணக்கம் நண்பர்களே

கதைய படிச்சதும் “அந்த சிறுவன் ………….. தானே, அந்த குதிரை ………….. தானே” அப்படின்னு சொல்லிகிட்டு இருக்கீங்க போல.

இருந்தாலும் நம்ம ஹீரோவே அவரோட பெயர சொல்ற வரைக்கும் காத்திருப்போம்.

மறக்காம உங்க கருத்துக்கள, எண்ணங்கள, கேள்விகள பதிவு செயுங்க.

அடுத்த பாகம் அடுத்த ஞாயிறு 0.00 வெளியாகும்.

அதுவரை காத்திருங்கள் 🙂

REMEMBERED IN HISTORY – CHAPTER I

Oh! can’t take your eyes off my handsome figure huh? Yup that’s me and this is my story. What’s with that surprised look? Can’t a horse be a hero? You humans never change isn’t it? even after hundreds of years.

Till this day 107 billion humans have lived on the face of earth. But at this moment there is no trace of those billion souls. They way they lived their dreams and needs. Their stories and their purpose. All those things vanished along with them. Except for the few hundreds whom history decided to remember in her pages. The very few who had the guts to take risks, who believed they could change this world and did it with all their might. The very few whom you and I still remember today. Their stories which were told for centuries, their courage and valor, their life and love – history made sure those few souls would always be remembered.

But rarer than those few hundred humans were the stories of animals. Indeed, humans were quite jealous of the animal kingdom. Envied our diversity and did their best to steal the spotlight. But some of us where too great even history couldn’t erase our greatness.

And among those few legendary animals, I am the greatest of them all. The rarest of the rarest. Though you are living centuries after my existence, the moment you hear my story you will scream to yourself “I know him. I know his story”. That’s how great I am. This is my story. I’m sure you would have heard the human version of this story a million times. But this is my turn to brag about my greatness. To retell once again the mysteries that were left untold.

Can’t control your curiosity huh? alright let’s dive in people.

It all started on that beautiful day when the sunrays grazed the fertile grasslands of Persia that spread far and wide. There lived a horse trader called Lamomentio. He was an expert in his trade and was a loyal supplier to almost every royal family. He had a large collection of horses the purest breeds from all across the world. And that’s where my mom and dad fell in love. A mix of my dad’s greatness and bravery and my mom’s beauty that knew no bounds I was the proof of their love. A perfection in this imperfect world.

The distant stars aligned and faraway galaxies came together on that beautiful night when I was born. I grew up amidst those grasslands. Everyday there was something new to learn. I was cherished and loved by all those around me.

You might be wondering why a legend like me was living among humans. I have been questioned all my life about the same thing and every time the answer is the same – If someone offers to work for you, feed you and even Clean up your shit but just asks to carry you in return. Won’t you agree? haha even a dumb human would agree and that’s the only reason why we, animals live among the humans. Humans brag that they have enslaved us. But the truth is we just find the deal too good to refuse.

I ran with the wind and spent my days basking under the sun without a single care. Those days were the most beautiful moments of my life.

It was in those grasslands that I took up a task that seemed absurd even to me at that time. I promised myself that I would be remembered in history. That the tales about my adventures would be told for centuries to come. I believed that as long as my name is known among men. I would be alive. It was my way of becoming eternity.

“But how?” was the question that kept nagging me all along.

Years rolled by and the chronicles of my power and beauty spread far and wide and reached the ears of great kings and warriors. but not even one of them was worthy enough to claim me as their own. Not even a single soul could tame the beast in me.

After earning the title of “The untamed beast” I was brought to the lands of king Philip of Macedonia.

“The man who could tame this beast will conquer the world and subdue great men with his spear” was prophesized by Delphi – the Kings soothsayer. Soon I was surrounded by the finest men of Macedonia. They tried their best to tackle my energy tried all sorts of tricks but damn they were nothing for a soldier like me.

Just then from the crowd emerged a young boy. He walked towards me with a smile. He seemed majestic even in his humble attire. The entire universe fell into a silent trance. My heart began to beat fast. And our eyes met. His brown eyes glistened like the sun that held the power to conquer the world. In those eyes I saw the passion to achieve greatness. The faith to succeed. And an unquenchable desire to become eternal. In those eyes I found myself once again. He was a man whose thoughts where exactly like mine.

He walked towards me and slowly held my reins and guided me away from the crowd. Patted my head gently and said “You and I are exactly the same. Born to conquer the world. Join me in this journey my friend” he said with a smile and that’s when I knew that he was the answer I was seeking all along. An immense calm filled my heart. He held on to my straps and jumped onto my back. And that day I found a worthy human who could tame the beast inside me. And that was our first step in our journey towards eternity.

TO BE CONTINUED

AUTHOR’S NOTE

Greetings my lovely readers,

I’m sure by now, most of you would be telling yourself “Hey I know this boy, isn’t he ……….. and isn’t that his horse ………….”

Still lets not break the spell.

Lets wait till the end until our hero reveals who he is.

I’m sure you guys would have missed me these days.

Don’t forget to tell me in the comments any suggestions, corrections, compliments anything and everything.

I would love to hear from you guys.

And don’t forget to share to your loved ones, who knows this might bring a smile in their face on a weary night.

The next part will be published next week sunday at zero o clock.

For more stories click on this archive button

ARCHIVE

Till then, Adios amigos!!!! 🙂