KINGDOM OF HELIES – CHAPTER I

“Where is the prince?”, the angered voice of the King echoed through the golden walls of the palace.

It brought shivers to the maids and soldiers. The entire castle held its breath as an unexplainable fear engulfed the beings inside those majestic gates.

“Oh! here comes the prince”, as soon as the stout old man with a long beard uttered, the entire congregation shifted their gaze to the right.

Two soldiers marched inside with a young man in tow.

The young man was clothed in a long grey robe, a majestic and yet humble smile adorning his dusky brown face, his blue eyes sparkling in the sunlight, and his brown hair dancing to an unheard rhythm of the universe. The young man was chained yet his smirk said out aloud “don’t fool yourself, I’m just playing along”

“Crown prince Jeuel requesting your audience your majesty”, the two soldiers unchained him and walked away.

“Care to explain young man”, the King said

“Well, dad…

I mean your majesty”, the young prince smiled to himself.

“On the contrary to the palace accusations, I was outside the palace gates delivering my royal duties”, his voice laced with confidence.

“What royal duty involves the crown prince of the great kingdom of Helies to clothe in rags and wander through the streets, using his maji on mere mortal manids, though knowing that the royal laws strictly prohibit it outside the palace gates unless by the royal command”, the Kings words mirrored his built-up frustration.

“Your majesty that’s where you are wrong”

“The manids out there are suffering. They need help. They need maji. We must stop being selfish and share our power with them. It is our royal duty”, the prince pleaded.

“But giving those treacherous manids access to our divine maji will bring chaos young prince”

“Imagine the riots and coups that will follow when they get their hands on the maji. We won’t be able to control them”, the old man with the long beard, war minister Khalid said while stroking his beard.

“Khalid is right. We can’t let them get their hands on maji. They are not ready. Now stop all this nonsense”

The king walked out of the court, glancing at the prince one last time. Soon the court emptied one by one and Jeuel was left all alone.

He plopped on the cedar wood floor, his arms under his head as he glanced at the golden cherry blossom carvings that adorned the ceiling.

“Cherry blossoms”, he smiled.

“I wonder what that snotty girl is doing” Jeuel muttered as his thoughts began to replay the happenings of that day.

“Royal etiquette with professor Perkin at 6:00 in the court, breakfast at 8:00, war strategy classes with war minister Khalid at 9:00 in the clock tower, defense practice with guards head Derin in the courtyard at 11:00, luncheon at 1:00, horse riding sessions with master Bella at 3:00 near the stables, maji classes with chief wizard Marian at 5:00 and dinner at 9:00 your highness”, Garen – Jeuel’s Secretary/bodyguard listed to 12-year-old Jeuel as he twisted and turned, unwilling to give up the soulful embrace of his warm bed and those silk sheets.

“Just 5 minutes, give me 5 more minutes Garen, please”, Jeuel’s pleas were certainly ignored as Garen began to strip off the sheets and exposed him to the sunlight that crept in through the arched windows.

12-year-old Jeuel’s days were packed with royal duties from dawn to dusk.

Still, even the eagle eyes of Garen weren’t enough to prevent him from sneaking out from time to time.

On that spring morning, Jeuel ditched his horse riding classes and escaped to his secret haven.

It was a mesmerizing hideout near the eastern gates of the palace.

“Just what I need,” Jeuel said as he took off his boots and plopped onto the banks of brook Idonis. The pristine waters gently hugged his little feet and the raining cherry blossoms dozed him with their sweet scent. After a few moments of lingering in its embrace, Jeuel stood up and walked up to the bridge across the brook.

A grandeur clock stood in the middle of the bridge. Jeuel’s hands traced through the carved grapevine that swirled the clock like a python, the wood was ready to crumble to ashes, evident of centuries of withering under the sun, rain and storm, yet the rusted hands never stopped ticking.

“Please come out, I’m quite sick of this hide and seek game you know”, Jeuel spouted as always. Whatever spells he tried, potions he used, the door had always been closed and the bird of the clock was never found.

He hid his familiar disappointment. Before he could step away, an unfamiliar glow from the clock arrested his attention and locked him in a trance.

The ticking sounds dragged him closer and closer into its embrace as silent whispers echoed “she is here”.

A loud shudder from the bush broke his trance.

” Who is there?” Jeuel screeched. His limbs involuntarily moved to a defensive stance. With a simple spell, red flames of fire emerged from his palms.

“When the enemy is unknown, the fire should be your first defense young prince”, Khalid’s lessons began to make sense for the little prince.

While his racing heart expected a devilish creature or a ghastly beast to make an appearance, to his disappointment, out from the bush came a little girl.

She patted the dirt from his grey skirt, wiped the dust from her dusky brown cheeks and her honey plaits, sniffed her snotty nose, and turned her gaze towards Jeuel.

“Wow! is that fire”, her pearly eyes grew bigger and bigger as she came running toward Jeuel.

“Stop there! I said stop!”, Jeuel’s threats were left unheard as the little girl grabbed his arms and excitedly analyzed those red flames.

“What are you doing?” Jeuel pulled out his arms and stumbled back.

For a prince who lived all his life within those palace gates, who knew every palace guard and officials by their names, and was accustomed to their humble greetings and familiar smiles – this alien being was blissful chaos he won’t dare to imagine, not even in his wildest dreams.

While he was panicking about whether to fight against this species or summon the palace guards or just run away, the girl shifted her curiosity from his red flames to the clock.

“You look beautiful”, she said as her gentle fingers traced through the rugged edges of the clock. With every touch, her eyes widened and her smile broadened.

“You are a precious little angel”, she said and kissed the clock.

As soon as her lips touched the wood, a magnificent Phoenix emerged from those closed doors.

Jeuel stood in awe at the presence of such a wondrous being. A million different shades were evident in its coats and its feathered tail. Each shade glittered and sparkled under the sunlight like the rarest collection of precious stones. A huge rainbow engulfed the bridge, enough to question the existence of the sun and the chasing clouds. The Phoenix made its way to the top of the clock, seated itself like a majestic queen in her throne, and began its divine lullaby. The song waked a sense of belonging and excitement in the hearer’s hearts. Like finding your long-lost treasure or a blind man seeing light for the first time. The song brought a weird maji to the air, entirely different from what Jeuel had seen or heard in the palace.

Once the song ended, the phoenix went back into its hiding and the miracle was broken as reality came back into existence.

“How did you do that?” Jeuel asked, his minding still processing the miracle he met and the curious questions that were waiting for their turn.

“Did what?” the snotty girl said in a confused tone. She was completely ignorant of the fact that that it was she who conjured up such a divine miracle, which even the crown prince of Helies was incapable of.

“You know….. How did you bring the bird out of the closed doors? What spell did you use?”

Jeuel’s desperate attempts were shutdown abruptly when she said,

“I don’t know, I just did what my mom usually does”.

Jeuel’s fear of this alien being was abundantly outweighed by his curiosity about the secret that unleashed the bird. And for the first time in his life, the crown prince of the great kingdom of Helies gulped down his pride and made a request.

He took her hands, looked her straight in the eyes, and said, “please, take me to your mother”.

KINGDOM OF HELIES – PROLOGUE

“Soul, consciousness, spirit”

A million different variations might emerge to label the voice of our hearts. The voice we hear day and night, the voice that steers us on the right path whether we wish or not. Every one of us is familiar with the existence of this voice and a mad man alone would deny its presence. Yet, after all these years of analyses, experiments and definitions, humans are yet to find a shred of single evidence to prove this universal truth. Not even a single research paper on its existence and nor a shiny little box to record its frequencies.

For me, the Kingdom of Helies is a place of such accord. Its embracing gushes of wind and the emerald bathed grasslands are vivid to my eyes as strong as the voice of my heart. Yet, I couldn’t find a way to prove its existence.

“I looked and saw a whirlwind coming from the north, a great cloud with fire flashing back and forth and brilliant light all around it. In the center of the fire was a gleam like amber and within it was the form of four living creatures.

Above the expanse over their heads was the likeness of a throne with the appearance of sapphire, and on the throne high above was a figure like that of a man.

From what seemed to be His waist up, I saw a gleam like amber, with what looked like fire within it all around. And from what seemed to be His waist down, I saw what looked like fire; and brilliant light surrounded Him.

The appearance of the brilliant light all around Him was like that of a rainbow in a cloud on a rainy day. This was the appearance of the likeness of the glory of the LORD. And when I saw it, I fell facedown and heard a voice speaking”

Desperate to prove his visit to Heaven, the exiled Prophet Ezekial took a piece of parchment and began to write. He inked his visions with intricate details and divine allegories. He poured his heart, soul, and everything into those pages because those mere words were his only way of proving the unknown which he alone knew.

I have decided to follow in his footsteps and gathered courage from his writings as I began this narrative of the great kingdom of Helies. This book is my way of proving the unknown which I alone know.

You might pass it off as a mad man’s imagination on a full moon night or a young author’s desperate attempts to get recognized. Who knows? On the contrary, you might be smitten by its pages as you urge your fellow beings to take a look into this divine world you found inside printed ink and celebrate it as a well-written masterpiece.

Whatever the consequence, my intention in writing this book remains the same.

“My memoir of the immaculate Kingdom of Helies”.

Manids – That’s how the people of Helies called themselves. While I was expecting far angelic beings with wings of fire and a Solaris glow. I was disappointed (and a bit glad) that Helies in many ways was similar to our reality. The buzzing cities, the footsteps of men marching through its streets, buying and selling and struggling to meet today’s needs.

Little boys and girls wandering through fields like those unleashed clouds on a windy evening – without any boundaries, restrictions, or traces of worries.

Its legendary women gathering around the wells, carrying their jars and their daily dose of gossips. Helies was akin to the world my ancestors bragged about – a world untouched by technology.

At this point, the familiarity of its streets might stir a monotonous median in your minds. But don’t be fooled, for the real tale begins from the palace gates.

The Great King of Helies reigned over the lengths and breadths of the land with absolute authority and power as he wielded the most powerful Maji.

What is Maji? You might ask. Well, to iterate in a simple way to grasp. Maji was the cosmic superpower that very few possessed. Though the chosen ones were generally from royal lineage, very rarely a few Manids were able to tap into Maji. The extent of the power and the accompanying abilities varied from men to men. In the beginning, I shattered my brain to find patterns, levels, and other rational devices to theorize this Maji. But my mortal brain wasn’t enough to grasp its intricateness. In the end, I surrendered myself to its enigmatic aura and decided to go with the flow. I dearly advise you to do the same.

The Kingdom was extremely cautious in shielding Maji from the Manids and devised disastrous rules to protect it. Unless for the royal command or by the royal administrators, Maji was prohibited from usage beyond the palace gates.

But this tale has little to do with the King and a lot to his beloved son Jeuel.

Jeuel – the one and only crown prince to the throne of Helies. He was a fine young man and his Maji was strong enough to vanquish the warriors of his kingdom. Indeed, this young man is the reason for this tale. The man who turned the serene lands of Helies into a cauldron stained with blood. A man whose well-intentioned actions brought utter chaos into the realms.

“This is the Chronicles of the Saviour Prince Jeuel”

காலி சீட்

என் முன்னோர்களைப் போல நான் போர் களத்திர்க்கெல்லாம் சென்றதில்லை. ஆனால் சென்னை பட்டணத்தின் திங்கள்கிழமை இரவு 7 மணி பஸ்சில் பயணம் செய்திருக்கிறேன். கிட்ட தட்ட இரண்டுமே ஒன்று போல தான் தோன்றியது.

அந்த உலோகக் கூண்டுக்குள் அடைப்பட்டு, மிதிப்பட்டு, நசுக்கப்பட்டு மூச்சு திணறி நிற்பது நடுத்தர மனிதர்கள் தினம் தினம் சந்திக்கும் போர்களமே.

இத்தகைய போராட்டத்தின் நடுவில் ஒரு காலி சீட் கிடைப்பதென்பது தலைவர் படத்திற்கு முதல் நாள் முதல் ஷோ டிக்கெட் கிடைப்பதை விட மிக கடினமானது.

இந்த பேருந்து பயணத்தின் பேசப்படாத விதிகளை பற்றி நீங்கள் கேள்விப்பட்டிருக்கிறீர்களா?

இடது புற இருக்கைகள் பெண்களுக்கும் வடது புறம் ஆண்களுக்கும் என ஒதுக்கப்பட்டிருக்கும்.

பெண்கள் ஆண்கள் இருக்கைகளில் அமரலாம். ஆனால் ஆண்கள் எக்காரணத்திற்க்கும் பெண்கள் இருக்கைகளில் அமர கூடாது. மீறினால் வசை வார்த்தைகள் வாரி இறைக்கப்படும்.

இந்த விதிகளை யார் உருவாக்கினார்கள்? எப்படி எல்லாருக்கும் அதை தெரிவித்தார்கள்? என்று பல நாட்கள் நான் சிந்தித்ததுண்டு. ஆனால் இறுதி வரை பதில் கிட்டவில்லை.

அந்த நாள்,

எப்போதும் போல என் ஹீரோ நிரம்பி வழிந்த அந்த பேருந்திற்குள் நுழைந்தான். நான்கு பேரிடம் மிதிப்பட்டு நசுங்கி கிசுங்கி கடைசியாக நிற்பதற்கு ஏற்ற இடத்தை கண்டுபிடித்தான். வாழ்க்கை எப்போதும் விடு அன்று கொஞ்சம் எக்ஸ்ட்ரா கடினமாக தோன்றியது.

அவனுக்கு அருகில் இருந்த இருக்கையில் இரண்டு பெண்கள் அமர்ந்திருந்தனர். அது ஆண்களின் இருக்கையாக இருந்தாலும் அந்த பேசப்படாத விதி அவனை மௌனம் காக்க செய்தது.

அந்த இரண்டு பெண்களில் ஒருவர் அடுத்த நிறுத்தத்தில் இறங்கி விடவே அந்த அற்புதமான “காலி சீட்” அவனுக்கு முன்பாக தோன்றியது. ஆனால் அவன் சந்தோஷம் நீண்ட நேரம் நிலைக்க வில்லை. அவன் அருகில் அழகான பெண் ஒருத்தி நின்றுக் கொண்டிருந்தாள்.

“ஒரு நல்ல ஆண் மகன் – தைரியமானவன், வலிமைமிக்கவன், போராளி, பெண்களை மதிப்பான், அவள் பலவீன பாண்டம் என்று அறிந்து அவளை பாதுகாப்பான். அப்படி பட்ட ஒரு நல்ல ஆண் மகனாய் எல்லாருக்கும் முன் மாதிரியாய் இந்த பெண்ணிற்கு இந்த காலி சீட்டை நான் விட்டு கொடுக்க வேண்டும்” அவன் மூளை ஒரு பக்கத்தில் சொற்பொழிவு நடத்தினாலும், சோர்வுற்றிருந்த அவன் உடலும் வலுவிழந்து நடுங்கிய அவன் கால்களும் அதை சிறிதும் மதிக்காமால் அந்த சீட்டை நோக்கி பாய தயாராகின.

அவன் மூளைக்கும் மனதுக்கும் இடையே மகாபாரத போரே நடந்துக்கொண்டிருக்க, என்ன செய்வதென்றே தெரியாமால் குழம்பி நின்றான் என் ஹீரோ.

நடக்கும் போரை உணர்ந்த அந்த பெண் “நீங்க உட்கார்ந்துக்கோங்க சார்” என்று புன்னகைத்தால்.

அவ்வளவு தான் அடுத்த நொடி அவனையே அறியமால் அவன் உடல் மின்னல் வேகத்தில் அந்த இருக்கையில் போய் அமர்ந்தது. “அப்பாடா” புன்னகை கலந்த பெருமூச்சு விட்டான் ஹீரோ.

அன்றிரவு இந்த உலகம் அவனுக்கு சொல்ல மறந்த ஓர் ரகசியத்தை அவன் உணர்ந்தான்.

“பெண்களால் எல்லாம் செய்ய முடியும், தன் திறமையால் உலகையே நடத்தும் சக்தி அவளுக்கு உண்டு என்று பெண்ணியத்தை பற்றி கூச்சலிடும் இதே உலகம் தான் “ஏம்பா பொம்பளைய போய் லைன் ல நிக்க விடற” என்று ரேஷன் கடைகளில் முந்தி சென்றும், “3௦% இட ஒதிக்கீடு இல்லன பெண்களால முன்னேறவே முடியாது” என்று பெண்களின் திறனை சந்தேகித்தும் வருகிறது. பேச்சுக்கும் செயலுக்கும் சம்மந்தமே இல்லமால் இருப்பதற்கு பெயர் பெண்ணியம் இல்லை.

ஆணும் பெண்ணும் சமம். பல நேரங்களில் வலிமை மிக்க ஆண் கூட சில நேரம் பலவீனன் ஆகலாம். பல நேரம் பாதுகாக்க பட வேண்டிய பெண் கூட சில நேரங்களில் சூப்பர் ஹீரோ ஆகலாம் என்று உணர்வது தான் பெண்ணியம்.

ஒருவர் குறையை இன்னொருவர் தீர்த்து ஒருவர் பாரத்தை மற்றவர் சுமக்க கற்றுக் கொள்ளும் போது தான் நம் சமுதாயம் மலர தொடங்கும்.

பகலும் இருவும்

இனிப்பும் கசப்பும்

இன்பமும் துன்பமும்

வெயிலும் பணியும்

சூரியனும் சந்திரனும்

ஆணும் பெண்ணும்

ஒன்றில்லாமல் மற்றொன்டிற்கு மதிப்பில்லை

முற்றும்

கதாசிரியரிடம் இருந்து,

என்ன நண்பர்களே, எல்லாரும் சவுக்கியமா? தடுப்பூசி எல்லாம் போட்டாச்சா? போடலனா சீக்கிரம் போய் போட்டுடுங்க 🙂

உங்க எல்லோரிடமும் இப்படி ஒரு பேருந்து கதை நிச்சயம் இருக்கும். உங்க கதைய கமெண்ட்ஸ்ல சொல்லுங்க. கேட்க ஆவலாக இருக்கிறேன்.

இது போன்ற கதைகளை படிக்க இந்த தொகுப்பு பட்டனை கிளிக் செய்யுங்க.

தொகுப்பு

அடுத்த முறை சந்திப்போம்!

BUTTERFLY EFFECT – CHAPTER II

Nova Sanders – the CEO of Sanders inc., a multibillion enterprise was at the back of his Mercedes, clutching his head tight, fighting against a horrible headache that’s killing him. The moment he stepped into the headquarters a creepy silence filled the 8 storey building. “Where is Alex?” Nova growled like a hungry lion ready to pounce on its prey. He was expecting his idiot secretary and his dirt like coffee. He just needs a scapegoat to dump all his frustrations at this point. Instead he was greeted with a bright smile. “Good morning boss! Here’s your headache pills and hot water”, Alex said with a smile. Nova snatched those little pellets and gulped them down. And with that little magic, his headache disappeared into thin air. “Here’s your chili cheese sandwich and a cup of iced latte, my wife told me that a kick of sugar in the morning can make the day sweet” Alex said with his contagious smile and Nova too was caught up in that smile. The sight of delicious food instantly turned the growling lion into a happy bunny. Nova sipped his latte like a 5 year old and walked to his office.

Nova lifted his head from the tonnes of files and glanced the man in front him. Alex was one of the few souls who still loved him and cared for him. But all these days he was acting like a jerk, treating him like trash and still this man gave him his favorite iced latte! “Alex, I’m sorry for all those days that I acted like a jerk” Nova blurted out to silence his guilty heart. “You were right, all these days I hated you too, I hated this job. But last night I realized I’m one of those lucky people who have a loving wife and a dream job. So, I decided to cherish it and it worked!” Alex replied with a bright smile. “Let’s cherish this life” Nova said and they both returned to their world of paperworks.

Julia ran through the streets like a mad dog. Under the blazing sun, the concrete floor felt like a microwave ready to melt her. She was covered in sweats, running out of breath. But none of those reasons could stop her. Why? Cause she was already 10mins late to her meeting with “THE CEO”. The traffic goddess made sure Julia had a hell of a day. She started at 9 from her home. But it took her almost 2hrs for a 45minutes drive. The cab got stuck in the traffic and she had no other option but to get down and run as fast as she could. It was the most important meeting to close a 2 Million deal with their VVIP client. But the papers were in her hands. Damn! And the man she is to meet is an arrogant beast famous for his cranky attitude. “Whoa! I’m finished today. Either he is going to kick me out and cancel the deal so that I end up jobless or he is going to treat me like trash in front of the crowd and I end up killing him and running away. So, in both ways I’m dead” Julia told herself. When she finally reached the building, a man with a bright smile guided her to the CEO’s office. NOVA SANDERS the name itself brought shivers. Julia took a deep breath and stepped into the room that felt like a dragon’s den. “I’m extremely sorry Mr. Sanders. I’m sure I don’t deserve your forgiveness. So please bear with my stupidity and hope it won’t hurt our deal” Julia kept on rambling on and on while fixing her gaze on the floor. Nova’s usual self would have kicked this girl out. How could she be 10MINUTES late. But today, he felt like laughing at the girl blurting out her heart. she seemed cute. He looked at the cup of latte that was sitting on the table, “maybe the sugar is really making me sweet” he laughed to himself.

The sound of laughter broke Julia’s guilt train and brought her back to reality. She lifted her head to see the arrogant CEO smiling like a 5-year old. “Did he hurt his head and became mad” Julia thought, cause the man she met last week was a cruel villain much creepy than scar from lion king. But this man was smiling like sunshine. “It’s alright miss Julia. Take your seat. I can see it wasn’t your fault. Let’s get this deal signed off, shall we?” he flashed his million dollar smile.

“Whoa what a day!” Julia smiled when the gentle breeze stroked her face. The million dollars deal was safely tugged in her bag. “It was destined to be a disaster but ended up being one of those miraculous days when the universe decides to help me out” she thought to herself. A pretty little butterfly landed on her shoulder. “Who know? this little beauty might be the reason why I am smiling now” Julia smiled to herself when the beautiful creature flapped its wings and flew away to begin another miracle for someone else.

Every little help

Every little change

Every little decision we make

Ends up being the reason for our smiles and tears

Never underestimate the power of a kind act

THE END

AUTHOR’S NOTE

Greetings my lovely readers 🙂

How is the story? Have you felt such a butterfly effect in your life? I would love to hear your experience.

Pray for India – during the last few weeks, India is experiencing one of the worst days in history. But people all over the world are extending their helping hands to fight against the Corona Demon. So my dear readers, please remember India in your prayers and help India in this battle.

Remember

“The flapping wings of a distant butterfly can cause a hurricane

A single act, no matter how small, can cause great change”

The next story will be uploaded on 6th June.

For more stories, click on this archive button

ARCHIVE

Till then, Adios amigos!!

BUTTERFLY EFFECT – CHAPTER I

“The flapping wings of a distant butterfly can cause a hurricane

A single act, no matter how small, can cause great change”

Julia read from her friend’s Instagram post. “Is this real? Can a small act really make a great change? she asked herself. She was seated comfortably near the window in an extremely cramped bus. The bus was overflowing with people since it was the peak time of the day.

Every day Julia would board the 6.00 bus. It was a miracle that her office is just steps away from the depot and because of that she always finds a seat. Every day, she would choose a window seat, put on her earphones and lose herself in her social media.

That night, a little butterfly passed by the window and a brilliant idea sparked. “Hey butterfly, this better be worth it” Julia mumbled and looked around. There was a woman in her mid-thirties struggling to cope with the ever-growing crowd. Her eyes were already weary from a hard day’s work. Julia got up and said to the woman “you look very tired. Come on, sit here”. The woman looked surprised – as if a Genie has granted her greatest wish. “O thank you so much” the lady replied and sat down with a huge smile. Now it was Julia’s turn to be squeezed in this hell of an 2hr ride. “let’s see how this story ends” Julia mumbled with a smile and held onto the railings real tight.

When the clock struck 8, little Jason dropped whatever he was doing and turned his attention towards the door. At this exact moment his mom would be barging through the doors drenched in sweats and breathing heavily as if she had just fought a battle. Indeed, her 2hr travel in that cramped bus is a battle of the 21st century. But today, she entered the doors with a wide smile. “Am I dreaming” Jason rubbed his eyes once again not able to believe his mom’s smile. She walked towards him with a huge grin and hugged him tight. “I’m so happy today Jas. You know what? a young lady gave me her seat today! It felt like a miracle. so, let’s celebrate. Let’s make your favorite cupcakes. But you should finish your homework before that little boy” She said with her radiant smile. Jason was so excited at the mention of his favorite blueberry cupcakes, he finished his entire homework in lightning speed while frequently losing himself in the warm smell of cupcakes that filled the air. He felt grateful to that unknown young lady who made his mom smile. “Thank you so much” he said to the sky and ran back to the dining table.

Alex parked his car while sighing to himself “Ha another night of constant Wailing”. Another night of his wife constantly talking about her naughty students, how hard it is to be a teacher and how dark the world is. Indeed, Alex knew how hard it is to be a teacher to 10year old boys. Their infinite energy and endless questions and merciless talking. It is one of the most tiring jobs in the world. But still he wished his wife could just stop worrying about her world and start looking at him. Stop talking and listen to him once in a while. He too had a rough day and messed up pretty hard and was embarrassed in front of everybody. He wished she could take a glimpse in his world too. He had been a constant listener and somehow these days he felt lonely even though he was sitting just by her side. “Is it too much to ask?” Alex mumbled to himself as he made his way to the doors. “I’m home” his weary voice echoed through the walls. “O love, you’re back. You know what happened today? Jason….”, his wife began to speak. “There she goes again” Alex sighed and walked towards the TV. “Jason did all his homework perfectly. all my years of hard work really paid off. So How was your day?” his wife said with a beautiful smile. The smile he fell in love with. Alex dropped the remote and froze on spot. “Did I heard wrong?” he thought. “Hey I asked how was your day?” She asked again.

Without even knowing Alex walked towards her and hugged her tight. “Love, what happened? What’s wrong? Are you sick? Did you had a rough day?” she asked while hugging him tight. “You know what? I’ve been dying to hear those words from you. You don’t know how powerful those are. Just a simple how was your day? means a lot. Every day I listened to your stories with all my heart, but deep inside I wished you could ask me too” Alex said. “So now tell me, what did that stupid boss of yours did today” his wife said with a smile. Soon the sound of laughter filled the air. “let’s stay like this for a long long time” the laughing couple thought to themselves that night.

TO BE CONTINUED…………….

AUTHOR’S NOTE

Greetings my lovely readers 🙂

Of course, everyday has become a survival war for us since the advent of this Corona. We are being drained physically, mentally and spiritually. Our plans had gone down the drain. But I still believe that if we fight together, We can defeat this demon.

“The flapping wings of a distant butterfly can cause a hurricane

A single act, no matter how small, can cause great change

Even your teeny tiny help can save a life.

Lets help each other, support each other and save each other.

Stay tuned to find the hurricane our little butterfly caused.

The next chapter will be updated next sunday.

Don’t forget to share, comment and follow my blog.

For more stories, click on this archive button

ARCHIVE

Till then, Adios amigos!!

நிறைவான குறைவு – பாகம் II

முடிவே இல்லாத அந்த நரகம் இறுதியில் ஒரு முடிவுக்கு வந்தது. அதன் மிக பெரிய வாயில்கள் திறந்தன. நட்சத்திரங்களை போன்ற பிரகாசமான புன்னகையுடன் உள்ளே நுழைந்தார் மாஸ்டர். “இது என்ன கனவா? இல்ல சொர்கமா?” குழம்பி நின்றான் ரிக்கு. இந்த நரகத்தில் இருந்து தப்பிப்போம் என்ற நம்பிக்கை துளி கூட இல்லை அவனுக்கு.

மாஸ்டர் ரிக்குவை தன் வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தார். தனது விலை உயர்ந்த பொக்கிஷங்களின் நடுவில் அமைந்திருந்த வெல்வெட் படுக்கையில் அவனை மென்மையாய் வைத்தார். அருகில் இருந்த கண்ணாடியில் தனது பிரதிபலிப்பைப் பார்த்து ஆச்சிரியத்தில் திகைத்து நின்றான் ரிக்கு.

வைரம் போன்று ஒளிரும் அவன் உடல், வசந்தத்தின் வாசத்திற்கு உயிர் கொடுத்த மலர்களின் இனம் புரியாத ஓவியம், உலக அழகிகள் கூட பொறாமை பட கூடிய அற்புத வளைவுகள் – மாஸ்டரின் தலை சிறந்த படைப்பாய் மாறி இருந்தான் ரிக்கு.

ரிக்குவின் கண்களில் முதன் முதலாய் ஆனந்த கண்ணீர் நடனமாடியது. “என்ன மன்னிச்சிடுங்க மாஸ்டர். நான் உங்கள நம்பி இருக்கணும். நான் பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேன். என்ன மன்னிச்சிடுங்க” குற்ற உணர்ச்சியில் குமுறினான் ரிக்கு.

 “கவலைபடாதே செல்ல ரிக்கு, நீ என் மேல நம்பிக்கை வைக்காம இருந்திருக்கலாம். ஆனா நான் உன் மேல வச்சிருந்த நம்பிக்கை ஒரு துளி கூட குறையல. ஒரு நாள் நீ என்னோட தலை சிறந்த படைப்பா மாறுவனு எனக்கு நல்ல தெரியும் ரிக்கு” எப்போதும் போல தனது எல்லாம் அறிந்த புன்னகையுடன் கூறினார் மாஸ்டர்.

“நான் இன்னைக்கு முடிவெடுத்துட்டேன். இனிமேல் என் வாழ்க்கையில என்ன வந்தாலும், யார் மறந்தாலும், சாவே வந்தாலும் நான் உங்க மேல இருக்க என் நம்பிக்கைய விடவே மாட்டேன்,” கண்களில் பெரும் நம்பிக்கையுடன் கூறினான் ரிக்கு.

“பார்ப்போம்” என்றார் மாஸ்டர் சிரித்தப்படி.  

நாட்கள் உருண்டோடின. மாஸ்டரின் மிகப்பெரிய புதையலாக தனது மதிப்புமிக்க அந்தஸ்தை அனுபவித்துக்கொண்டிருந்தான் ரிக்கு. அவனது அழகை ரசிக்கவே ஒரு தனி ரசிகர் பட்டாளம் அவனுக்கிருந்தது.

எப்படியோ ரிக்குவின் கனவுகள் நிஜமாய் மாறியது. பல நாட்களின் முடிவில்லா வலிகளை தங்கி கொண்டதற்காக அவன் தன்னை தானே புகழ்ந்துக் கொண்டான். “எப்படியோ கடைசியில என் சொர்கத்தை கண்டுபிடிச்சிட்டேன்” புன்னகையுடன் பெரு மூச்சு  விட்டான் ரிக்கு.

ஆனால் அந்த சந்தோஷாம் நீண்ட நாள் நிலைக்க வில்லை. ரிக்குவின் வாழ்க்கை தலை கீழாய் மாறிய நாள் அது. அவன் தன் மனதில் ஒளித்து வைத்திருந்த பயங்கள் எல்லாம் அவன் கண் முன் உருவெடுத்த நாள் அது.

எப்போதும் போல சூரிய ஒளி அந்த அறையினுள் ஊடுருவ தொடங்கியது. பறவைகளின் ராகங்கள் காற்றை நிரப்பின. தனது வெல்வெட் மெத்தையில் ஆயாசமாய் அமர்ந்திருந்தான் ரிக்கு.

மாஸ்டர் ரிக்குவை தூக்கிக் கொண்டு மீண்டும் தன் பட்டறைக்குள் நுழைந்தார். “என்ன ஆச்சு மாஸ்டர்?” ரிக்குவின் கேள்விக்கு “என் மேல் நம்பிக்கை வை” என்ற வார்த்தைகள் மட்டுமே பதிலாய் கிடைத்தது.

மாஸ்டர் ரிக்குவை ஒரு துணியால் போர்த்தினார். அருகில் இருந்த சுத்தியலை எடுத்து அவர் அடித்த அந்த ஒரே அடியில் சுக்கு நூறாய் நொறுங்கி போனான் ரிக்கு.

அந்த சுத்தியலின் அடியை விட அதை அடித்தவர் மாஸ்டர் என்பது தான் ரிக்குவிற்கு அளுவுக்கடந்த வலியை தந்தது. இம்முறை எந்த கதறலும் அவன் உதடுகளில் தோன்றவில்லை. எந்த வேண்டுதல்களும் எந்த குமுறல்களும் இல்லை.

வெறும் முடிவற்ற கண்ணீரும், வருத்தம், கோபம், வேதனை, வலி என உயிரற்ற அவனது கண்களில் தோன்றிய என்னுக்கடங்காத உணர்ச்சிகள் மட்டுமே.

“கடைசியில நானும் குப்பை தொட்டிக்கு தான் போக போறேன்” தனக்குள் சிந்தித்துக் கொண்டான். “நான் ஒன்னுத்துக்கும் உதவாதவன், உருப்படாதவன், எதுக்கும் லாயக்கில்லாதன், முட்டாள்……….” பைத்தியக்காரனை போல் இதையே முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தான் ரிக்கு.

ஆனால் மாஸ்டரோ தன் வேலையை தொடங்கினார். சுக்கு நூறாய் கிடந்த அந்த துண்டுகளை ஒன்றோடு ஒன்று ஒட்ட ஆரம்பித்தார். மாஸ்டருக்கே அது மிக கடினமான சவாலாய் இருந்தது. அவர் சேர்க்க நினைப்பது உலகத்தின் மிக கடினமான புதிர் அல்லவா.

ஒவ்வொரு துண்டையும் பொறுமையாய் அதன் சரியான இடத்தில் வைக்க பல மணி நேரங்கள் தேவை பட்டது. அத்துணை நேரமும் மாஸ்டர் புன்னகையுடன் தன் பணியை தொடர்ந்தார்.

ஆனால் இதை ஏதும் பொருட்படுத்தாமல் தன் சோக உலகில் மூழ்கி இருந்தான் ரிக்கு. அவனை போலவே அவன் மாஸ்டரின் மீது அவன் வைத்திருந்த நம்பிக்கையும் அன்பும் சுக்கு நூறாய் உடைந்திருந்தன. மாஸ்டரை வெறுப்புடன் பார்த்தன். “இது மேல நீங்க என்ன செஞ்சாலும் அதனால ஒரு பயனும் இல்ல. பேசாம வேற வேலை ஏதாச்சும் இருந்த போய் பாருங்க” கோபத்தில் கூறினான் ரிக்கு. எப்படியாவது மாஸ்டரை விட்டு எங்கையாவது தூர ஓடி விட வேண்டும் என்று ரிக்குவின் மனம் துடித்தது.

பல இரவுகள் அந்த உடைந்த துண்டுகளுடன் போரடியப்பின் “ஹா! முடிஞ்சிடுச்சி” என்னுக்கடங்கா மகிழ்ச்சியுடன் கூரினார் மாஸ்டர்.

ரிக்குவை மீண்டும் அந்த வெல்வெட் படுக்கையில் வைத்தார். கண்ணாடியில் தனது பிரதிபலிப்பை கண்டு அவன் இதையமே துடிப்பதை மறந்து நின்றது. அந்த அதிசயத்தில் அதிர்ந்து நின்றான் ரிக்கு.

வைரம் போன்ற அவன் முந்தைய உடலில் மிளிரும் தங்க சுவடுகள் அங்கும் இங்கும் படர்ந்து அவனின் வளைவு நெளிவுகளை அலங்கரித்தன – சாதாரண கோப்பையாய் அல்ல, இதோ ராஜாக்களுக்கு ஏற்ற விலையேற பெற்ற படைப்பாய் குட்டி ரிக்கு மாறி இருந்தான்.

“என்ன மன்னிச்சிடுங்க மாஸ்டர். மன்னிப்பு கேட்க கூட எனக்கு தகுதி இல்ல” கண்ணீர் மல்க கூறினான் ரிக்கு.

எப்போதும் போல தனது எல்லாம் அறிந்த அற்புத புன்னகையை அவனுக்கு பரிசாக தந்தார் மாஸ்டர்.

பல நேரங்களில் மிதிக்கப்பட்டும்

பல முறை தவறுகளால் துவண்டு நின்றும்

பல வேளைகளில் கை விடப்பட்டும்

பல சொற்களால் பதம் பார்கப்பட்டும்

பல நொடிகள் தீயில் தவித்தும்

எல்லாம் முடிந்தது என்று பெரும் மூச்சு விடும் நோடியில்

பல நூறு துண்டுகளாய் நொறுங்கி போனாலும்

மாஸ்டர் மீது இருக்கும் நம்பிக்கையை மட்டும் கை விடாதே நண்பா

ஏன் தெரியுமா

வலிகள் நம்மை தயாராக்கும்

தவறுகள் நம்மை தாங்கி பிடிக்கும்

தனிமை நம்மை வலுவாக்கும்

கூர்மை சொற்கள் நம்மை சரி செய்யும்

தீயின் சுடர்கள் நம்மை பிரகாசிக்க செய்யும்

அன்பு நண்பனே

மாஸ்டர் கலைஞர் மீது நம்பிக்கை வை

அவர் கரங்களில்

களிமண்ணும் காவியமாகும்

உடைந்த துண்டுகள் உருபெரும்

பயனற்ற பத்திரமும் மிகச்சிறந்த படைப்பாகும்

குறைவுகள் எல்லாம் நிறைவாகும்

இந்த நொடியில் மாஸ்டர் உங்களையும் தன் தலைசிறந்த படைப்பாய் வனைந்துக் கொண்டிருக்கிறார்.

கிண்ட்சுகுரோய்:

“தங்கத்தால் சரிசெய்ய”

மட்பாண்டங்களை தங்கம் அல்லது வெள்ளி அரக்குகளால் பழுதுபார்க்கும் கலை.

உடைப்புகளும் பழுதுகளும் அந்த பொருளின் வரலாற்றின் ஒரு பகுதியாக கருதி காக்கப்படுகின்றன.

அதன் குறைவுகள் அதனை நிறைவாக்கும், இன்னும்  அழகாக்கும்

வணக்கம்

கதாசிரியரிடம் இருந்து

எப்படி இருக்கீங்க நண்பர்களே,

இந்த புதிய வருடத்தில் உங்கள் ஆசைகள் எல்லாம் நிறைவேற, முயற்சிகள் எல்லாம் கை கூட என் மனமார்ந்த வாழ்த்துக்கள்.

ஒரு வேலை உங்க சூழ் நிலைகள் எதிர்மறையா இருந்தாலும் மாஸ்டர் மேல இருக்க நம்பிக்கை வையுங்க.

ஏன்னா ரிக்கு மாதிரி நீங்களும் அவரின் மிக சிறந்த படைப்பாய் மாறும் முயற்ச்சியில தான் இருக்கீங்க. 🙂

அடுத்த பாகம் 7 பிப்ரவரி 0.00 மணிக்கு வெளியாகும்.

மறக்காம உங்க கருத்துக்களை கம்மேண்டில் பதிவு செயுங்க. அப்படியே அந்த பாலோ பட்டனையும் தட்டி விடுங்க.

இது போன்ற கதைகளை படிக்க இந்த தொகுப்பு பட்டனை கிளிக் செய்யுங்க.

தொகுப்பு

அடுத்த வாரம் சந்திப்போம் நண்பர்களே!

BROKEN AND BEAUTIFUL – CHAPTER II

After who knows how long, the doors of the hell opened wide and there he was, his master glowing like the brightest star with his brilliant smile walking towards him. “Is this a dream? Am I dead already?” Riku asked himself. He never thought he would survive hell but he just did.

The master gently picked him up and brought him back to his home. He placed Riku on a velvet bed amidst his other treasures. Riku looked at his reflection in the nearby mirror and was stunned. The glaze that wrapped him after a night of firing, glistened under the sunlight like a diamond. The gentle strokes of paint were in perfect harmony with the cherry blossoms that were floating in the air. The curves and bends, the size and shine it was the sight of a perfect creation.

Riku was now in tears “I should have believed him. I should have trusted him” Riku kept on rambling. The guilt was killing him alive. When the Master heard his sobs he smiled and said “O my child, don’t cry. You know what? I always believed in you. I knew that one day you would become my masterpiece. My greatest creation” he said. “I’m sorry Master. But next time, even if I die, I will trust you with all my heart” Riku said with confidence. “We’ll see,” his Master said while smiling.

Days went by and Riku was enjoying his prestigious status as the Master’s greatest treasure. His dreams turned into reality. He found his paradise after all those days of turmoil. Riku took a deep breath, “Finally, I found my heaven” he said to himself with a smile.

Even in his wildest dreams, Riku never thought this day would come. The day his life would end up as a disaster. The day started, as usual, the streaks of sunlight made their way into the room and the chirping birds sang their sweetest songs on the porch. The master picked up Riku and went back to the workshop.

“What is it, Master? Is something wrong?” Riku asked. “Believe me my little one,” his master said with a smile and wrapped Riku with a cloth. He took a hammer from the shelf and with a single stroke, he broke Riku into million pieces.

It wasn’t the hammer stroke, but the fact that it was his Master shattered Riku’s heart. This time, there were no loud cries, pleading words or blaming phrases. Just abundant tears without an end. Guilt, regret, anger, sadness, disappointment, …….. none of those words could express what Riku felt that day.

In the end, I’m nothing but bits of trash, destined to be thrown into the streets” he thought to himself. “I’m useless, I’m unworthy, I’m just a stupid piece of dirt,” he told himself again and again like a madman.

But the Master continued his work on Riku. He took all those broken pieces and began to glue them together. It was a painstaking process even for the master artist – Placing each and every scrap at the right place, fitting together the world’s hardest puzzle. He did with great care.

But poor Riku was so caught up in his own world of self-loathing, he completely ignored his master’s actions. He lost all hope and faith in his master. He no longer adorned him as the greatest creator. He looked at him with despised eyes and wished with all his heart to disappear from that creepy workshop.

The days of silent struggle with the broken pieces finally came to an end. “It’s finished!” the Master said with pure happiness.

He gently picked Riku and took him back to his original position amidst the velvet bed. When Riku saw his reflection on the mirror once again, he cried and cried for the miracle that had been given to him.

In contrast to his earlier white physique, Brilliant strokes of gold that glittered like the sun adorned him from head to toe. The broken pieces wherein perfect harmony with each other, to create an elegant masterpiece like never before. The perfect creation from the hands of the greatest creator.

“I’m sorry, I should have trusted you,” Riku said amidst his tears.

“I know,” his master said with his wonderful smile.

We too might be stamped on and on by our everyday struggles 

Messing up soo hard in our job and life

Waiting anxiously, trembling in fear of future and failure or

Being burnt alive, trapped inside the flames of desires

Enduring pain like never before, 

Broken into a million pieces losing the last bit of hope

Remember,

The pain cleanses our soul,

Our failures make us great

The days of waiting will mold us strong and

The piercing blades makes us flawless and

The burning fire will make us shine

The broken will become beautiful.

My dear friend

Trust the Master artist

For he alone

Can turn a mess into a masterpiece and

He is working on you now.

Kintsukuroi :

“to repair with gold”

The art of repairing pottery with gold or silver lacquer and understanding that the piece is more beautiful for having been broken.

THE END

AUTHOR’S NOTE

Hey there my lovely reader 🙂

Hope things are going just the way you want them to be.

But even if they don’t, believe in the Master Artist.

And never forget that you are God’s Masterpiece – a great work in progress.

Have you heard Tori Kelly’s song “Masterpiece”?

Its going in loops in my playlist. haha. Do give it a try 🙂

Don’t forget to share the story – this might bring a smile in the face of your loved ones.

For more stories, click on this archive button

ARCHIVE

The next story will update on 7th February 2021 at 0.00 Sunday.

My book review’s were a great success so I’m thinking of writing about real life articles like about chemical engineering, my homeland India…. things like that.

So if you want to hear about any specific topics, do tell me in the comments guys.

And shoutout to @monikaarjun and because of her constant pestering, I’m updating this much earlier. hehe.

Hey girl, see I did just as I promised.

So stay safe and stay happy guys.

Till then, Adios amigos!!

நிறைவான குறைவு – பாகம் I

பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாய், சீனாவின் ஜிங்டெஜென் நகரம் தலைச்சிறந்த பீங்கான் படைப்புகளின் பிறப்பிடமாய் திகழ்கிறது. உலகெங்கிலும் இருந்த  மன்னர்களும் வணிகர்களும் அவற்றை புதையல்களாகக் கருதி, அத்தகைய அற்புதமான படைப்புகளை சொந்தமாக்கி கொள்ள பேராவல் கொண்டிருந்தனர். பெரும் தொகையை செலுத்தவும் தயாராய் இருந்தனர்.

ஜிங்டெஜெனின் இத்துணை பேர் புகழின் ரகசியம் அதன் ஆற்றங்கரையில் காணப்படும் மிகச்சிறந்த சீன களிமண் மற்றும் அதன் கலைஞர்களின் ஒப்பிடமுடியாத கைவண்ணத்தில் ஒளிந்திருந்தது.

ஒருமுறை ஒரு மாஸ்டர் கலைஞர் தனது தலைசிறந்த படைப்பை உருவாக்க ஜிங்டெஜென் நகரத்திற்கு வந்திருந்தார். அவர் வந்த செய்தியைக் கேட்டதும் அங்கிருந்து களிமண் அனைத்தும் பேராவல் கொண்டன. “ நான் தான் எல்லோரையும் விட வலிமையானவன். மாஸ்டர் நிச்சயம் என்னை தான் தேர்ந்தெடுப்பார்” என்று ஒரு களிமண் கூறியது. “இல்லை, இல்லை, நான் தான் இங்கு இருப்பவர்களிலே பிரகாசமானவன். அதனால் மாஸ்டர் நிச்சயம் என்னை தான் தேர்ந்தெடுப்பார்” என்றது மற்றொரு களிமண். “இப்படியே பேசிக் கொண்டே இருங்க. கடைசியில் மாஸ்டர் என்னை தான் தேர்ந்தெடுக்க போகிறார். அவருக்கு என்னை போன்ற மென்மையான களிமண் தான் தேவை” என்று பெருமையுடன் கூறியது மற்றொரு களிமண்.     

ஆனால் கடைசியில், மாஸ்டர் ஆற்றின் நடுவில் கிடந்த சிறிய களிமண்ணான ரிக்குவை தான் தேர்ந்தெடுத்தார். அவன் வலிமையானவனும் இல்லை பிரகாசமானவனும் இல்லை. அவன் மென்மையாகவும் இருந்ததில்லை. அவன் வெள்ளையும் பழுப்பும் கலந்த கலவையாய், எல்லோராலும் கேலி செய்யப்பட்ட ஒரு சாதாரண களிமண். மாஸ்டர் ஏன் அவனை தேர்ந்தெடுத்தார் என்று அவனுக்கு புரிய வில்லை. ஆனால் குட்டி ரிக்கு மாஸ்டர் மீது அளவுக்கடந்த நம்பிக்கை வைத்திருந்ததான்.

மாஸ்டர் ரிக்குவை தனது பட்டறைக்கு அழைத்துச் சென்றார் – படைப்புகள் உயிர்பெரும் மந்திர சாலை அது. பாழும் களிமண்ணும் விலையேற பெற்ற படைப்பை மாறும் அற்புத ஸ்தலம் அது.

முதல் படி சுத்திகரிப்பு.

ரிக்குவை பலமுறை தண்ணீரில் கழுவினார் மாஸ்டர். அவனுக்கு அதிகமாய் மூச்சு திணறியது. எப்படியோ சமாளித்துக் கொண்டான். தண்ணீரில் கழுவியதால் ரிக்கு மென்மையாகவும் பிசுபிசுப்புடனும் மாறி போனான்.

அதற்க்கு பின் மாஸ்டர் அவனை ஒரு தொட்டியில் வைத்து தனது கால்களால் அவன் மீது மிதிக்க தொடங்கினார். “ஐயோ….. அம்மா…. வலிக்குதே…….” கதறினான் ரிக்கு. ஆனால் மாஸ்டர் எதையும் பொருட்படுத்தாமல் தன் வேலையை தொடர்ந்தார். “இதுக்கு தானா என்னை தேர்ந்தேடுதீங்க? ராஜா மாதிரி இருந்த என்னை இப்படி அடிமை போல மிதிக்கிரீங்களே இது எந்த விதத்தில் நியாயம்” புலம்பினான் ரிக்கு. ஆனால் அவனுக்குக் கிடைத்ததெல்லாம் அவனது எஜமானரின் அழகான அமைதியும் அனைத்தும் அறிந்த அற்புத புன்னகையும் தான்.

பின்னர் வடிவம் பெறும் நிலை வந்தது.

மாஸ்டர் ரிக்குவை சுழலும் மேசையில் வைத்தார். ரிக்குவின் உலகம் சுழல ஆரம்பித்தது. சுற்றி சுற்றி மயங்கி போனான் ரிக்கு. மாஸ்டர் பொறுமையுடன் மென்மையாய் களிமண்ணிற்கு தன் விரல்களால் வடிவம் கொடுக்க தொடங்கினார். அந்த களிமண் மீது தன் முழு கவனத்தையும் செலுத்தி, அதை ஒரு தலைசிறந்த படைப்பாக வடிவமைக்கத் தொடங்கினார். ஆனால் ஒவ்வொரு முறையும் ரிக்கு தவறு செய்தான். வடிவம் உரு குலைந்து போனது. ஆனால் மாஸ்டரோ சிறிதும் கோபம் கொள்ளாமல் ஒவ்வொரு முறையும் பொறுமையாய் முழு செயல்முறையையும் மீண்டும் முதலில் இருந்து தொடங்கினார். ரிக்குவின் தவறினால் வடிவம் உருகுலைவதும் மாஸ்டர் மீண்டும் முதலில் இருந்து தொடங்குவதுமாய் – பல மணி நேரம் தொடர்ந்தது.

சிறிது நேராத்தில் ரிக்கு அழ தொடங்கினான். “எதுக்குமே உதவாதவன் நான். எனக்குன்னு எந்த திறமையுமே இல்ல. நான் ஒன்னுத்துக்குமே லாயக்கு இல்ல. பேசாம என்னை விட்டுட்டு வேற யாரையாச்சும் தேர்ந்தெடுத்துக்கோங்க மாஸ்டர். உங்களோட படைப்பாய் மாறுவதற்கு எனக்கு தகுதியே இல்ல. உங்க நேரத்தை என் மேல வீனடிக்கதீங்க” புலம்பி தள்ளினான் ரிக்கு. ஒன்றுக்கும் உதவாதவன் நான் என்று மீண்டும் மீண்டும் தனக்கு தானே சொல்லிக் கொண்டான்.

ஆனால் மாஸ்டர் தனது எல்லாம் அறிந்த புன்னகையுடன் “என் மேல் நம்பிக்கை வை” என்று கூறி விட்டு மீண்டும் தன் வேலையை தொடர்ந்தார்.  பல மணிநேர உழைப்பிற்கு பின் மாஸ்டரின் கைகளில் அழகான கோப்பையாய் உருப்பெற்றான் ரிக்கு.

மாஸ்டர் ரிக்குவை வேறொரு அறைக்கு தூக்கிச் சென்று ஜன்னல் அருகே சூரிய ஒளியில் வைத்தார். “என் மேல் நம்பிக்கை வை” மாஸ்டர் மீண்டும் ஒரு முறை கூறி விட்டு அங்கிருந்து சென்றார்.

தனிமையில் தன் மஸ்டருக்காய் காத்திருந்தான் ரிக்கு. பல நாட்கள் சென்ற பின்னும் மாஸ்டர் தென்படவில்லை. அவன் மனதின் நம்பிக்கை கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் கரைந்து குழப்பம் ஆட் கொள்ள தொடங்கியது. குழப்பம் பயமாய் மாறி அவன் தன் வாழ்கையே வீண் என்று யோசிக்கும் அளவிற்கு அவனை கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் கொன்றது.

“மாஸ்டர் என்னை நிஜமாகவே  கை விட்டு விட்டாரா? நான் கடைசியில எதுக்கும் உதவாதவன் தானா? நான் உயிரோட இருந்து என்ன பயன்? என் வாழ்க்கைக்கு ஒரு அர்த்தமே இல்லாம போய்டுச்சே” தன்னையே குறை கூறிக் கொண்டான் ரிக்கு.

ஏறக்குறைய 15 நாட்கள் காத்திருப்புக்கு பின், மாஸ்டர் பிரகாசமான சூரியனைப் போன்ற தன் புன்னகையுடன் அந்த அறைக்குள் நுழைந்தார். மென்மையாய் ரிக்குவை துக்கிக் கொண்டு மீண்டும் தன் பட்டறைக்கு சென்றார்.

ரிக்கு அப்போது தான் உணர்ந்தான், தனக்குள் நடந்த அந்த மாற்றத்தை.

குழ குழ வென்று வடிவமற்ற களிமண்ணாய் இருந்த ரிக்கு இப்போது வலுவான, உறுதியான, அழகு வடிவத்துடன் உபயோக படுத்தக் கூடிய பாத்திரமாய் மாறி இருந்தான்.

கண்ணீரில் அவன் கழித்த அந்த இரவுகள் அவனை பலமான படைப்பை மாற்றி இருந்தது.

பின்னர் சரி செய்யும் நேரம் வந்தது.

மாஸ்டர் ரிக்குவை மீண்டும் சுழலும் மேசையில் வைத்தார், ரிக்குக்கு அதெல்லாம் பழகி போன ஒன்றாகி விட்டது. ஆனால் இம்முறை, மாஸ்டரின் மென்மையான கைகள் அல்ல, அவரின் கைகளில் இருந்த கூர்மையான பிளேட் அவனை பதம் பார்த்தது. அவனின் கரடுமுரடான விளிம்புகளை மென்மையாக்கி, அடித்தளத்தை தட்டையாக்கினார் மாஸ்டர். ஆனால் பாவம் ரிக்கு, வலியில் துடி துடித்துப் போனான். மாஸ்டரின் பிளேட் அவன் உடலை பதம் பார்த்தது.

மாஸ்டர் நுட்பத்துடன் மணிக்கணக்கில் வேலை செய்தார். அவரின் மாயாஜால கை வண்ணத்தில் ரிக்கு மிக சிறந்த படைப்பை உரு பெற்றான். அவனின் குறைவுகள் எல்லாம் மறைந்த முழுமையான பாத்திரமாய் வடிவம் பெற்றான். இறகு போன்ற மென்மையான உடலும் நாரையின் கழுத்தை போன்ற வளைவும் ஒரு புதையல் போல அவனை உணர செய்தது.

விரைவில் மாஸ்டர் தனது தூரிகையை எடுத்து, தனது தோட்டத்தில் பூத்துக்கொண்டிருந்த வசந்தத்தை ரிக்குவின் மேற்பரப்பில் ஓவியமாய் சித்தரித்தார். “நீ என்னுடையவன்” தனது அன்பு நிறைந்த புன்னகையுடன் கூறினார் மாஸ்டர். ஆம், மாஸ்டரின் தலைசிறந்த படைப்பாய் மாறிக்கொண்டிருந்தான் ரிக்கு

ரிக்குக்கு மகிழ்ச்சியில் துள்ளி குதித்தான். இத்தனை நாள் அவன் அடைந்த துன்பங்கள் எல்லாம் ஒரு நொடியில் மறைந்து போனது. எல்லா போராட்டங்களையும் தங்கி கொண்டதற்காக தன்னையே புகழ்ந்துக் கொண்டான்.

பின்னர், மாஸ்டர் அவனை இருள் சூழ்ந்த ஒரு அறைக்கு அழைத்து சென்றார். ஒளியின் சுவடின்றி நரகத்தை போன்று காட்சி அளித்தது அந்த இடம். தீயில் கருகிய மரங்களின் நாற்றம் எங்கும் பரவி இருந்தது. மாஸ்டர் ரிக்குவை அங்கு தனியே விட்டு விட்டு “என் மேல் நம்பிக்கை வை” என்று கூறி விட்டு அங்கிருந்து மறைந்தார்.

சில நொடிகளில் எங்கும் தீ சல சலவென பரவியது. தீப்பிழம்புகள் ரிக்குவை சூழ்ந்துக் கொண்டது. நரகம் போன்ற அந்த இடம் வேறேதும் இல்லை சூலை தான்.

“மாஸ்டர் தயவு செஞ்சி என்ன இங்கிருந்து காப்பாற்றுங்க. என்னால இத தாங்க முடியல. திரும்பி வாங்க மாஸ்டர். நான் என்ன தப்பு செஞ்சிருந்தாலும் மன்னிச்சிடுங்க. நான் இனிமேல் அப்படி செய்ய மாட்டேன். நீங்க இனிமேல் என்ன பண்ணாலும் நான் அமைதியா இருப்பேன். உங்கள குறை சொல்ல மாட்டேன். தயவு செஞ்சி இங்கிருந்து என்ன கூட்டிட்டு போய்டுங்க” கத்தி கூச்சலிட்டான் ரிக்கு. ஆனால் மாஸ்டர் எங்கும் தென்பட வில்லை.

— கதை தொடரும்

கதாசிரியரிடம் இருந்து

எல்லாருக்கும் இனிய புத்தாண்டு நல் வாழ்த்துக்கள்

இந்த புதிய வருடத்தில் உங்கள் ஆசைகள் எல்லாம் நிறைவேற, முயற்சிகள் எல்லாம் கை கூட என் மனமார்ந்த வாழ்த்துக்கள்.

நாமும் பல நேரங்களில் ரிக்கு மாதிரி நம் மாஸ்டர் மீது நம்பிக்கை வைக்காமல் துன்பங்களை கண்டு புலம்புகிறோம் இல்லையா

அடுத்த பாகம் 10 ஜனவரி 0.00 மணிக்கு வெளியாகும்.

மறக்காம உங்க கருத்துக்களை கம்மேண்டில் பதிவு செயுங்க. அப்படியே அந்த பாலோ பட்டனையும் தட்டி விடுங்க.

இது போன்ற கதைகளை படிக்க இந்த தொகுப்பு பட்டனை கிளிக் செய்யுங்க.

தொகுப்பு

அடுத்த வாரம் சந்திப்போம் நண்பர்களே!

BROKEN AND BEAUTIFUL – CHAPTER I

For thousands of years, the city of Jingdezhen in China served as a hotspot for the finest porcelain creations. Kings and merchants all over the world considered them as treasures and paid huge sums to own such marvelous vessels.

The secret to Jingdezhan’s superior masterpieces lies in the raw material – the finest china clays found in its river banks and the unmatchable expertise of its artists.

Once a Master artist visited the city of Jingdezhen to create his masterpiece. The news of his arrival spread far and wide. There were huge commotions among the clays each bragging about their greatness. “Of course, the master will choose me for I’m the strongest of all” one of the clays said. “But I’m better than you. See I’m the brightest of us all” another clay shouted. “you guys keep on dreaming, but the master is going to choose me for I’m the softest of all, the perfect guy to become a masterpiece” another clay said with great pride.

But in the end, the master chose Riku, the little clay that stood in the middle of the river. He wasn’t the strongest nor the brightest and definitely not the softest. He was a mix of white and brown, an introvert despised by everyone around. But still, the Great Master chose him. Little Riku was filled with joy for he had great faith in the Master.

The Master took Riku to his workshop – the place where creations come to life and mere clays becomes antiques.

The first step was the cleansing process.

Riku was washed with water countless times. He was overwhelmed and was choking. But somehow he made it through.

The master placed him inside a tub. Little Riku was now squishy and sticky. The Master began to stamp him with his feet. The stamping went on for hours. “haaaa….. oooo……. owww…….. it hursts” Riku kept on crying. “You’re the one who chose me but why are you treating me like a slave?” Riku kept on rambling but all he received was his master’s beautiful silence and his all-knowing smile.

And then came the molding stage.

The Master placed Riku on a rotating table. Riku felt dizzy and his world began to spin. The Master pressed the clay with his fingers gently and mildly. With his full focus on the piece of clay, he began to mold it into a masterpiece. But every time Riku would mess up and it would end up in a disaster. The Master would patiently begin the entire process again. The cycle of Riku messing up and the Master redoing it went on and on for who knows how long.

Riku was crying at this point. He thought he wasn’t meant for greatness. He realized he had no talent after all. He wished to run away. The constant failures burnt his self-esteem to ashes. “I’m not worthy of your attention Master. Just throw me out and find someone else who deserves to be your great creation. I’m a useless idiot” Riku cried. But the master gave him his all-knowing smile. “believe me” were his only words before he returned to his craft. After hours and hours of hard toil, there it was the perfect cup at the hands of the great Master.

The master took Riku to another room and placed him near the window where the sunlight crept inside. “Believe me,” the Master said once again and left Riku all alone. He waited for his master but the master was nowhere to be seen. The hope that filled his heart was soon replaced by anxiety which turned into despair and ended in guilt. “Did my Master abandoned me? Am I not worthy of his time? Did he give up on me? How could he do this?” he cried all night long. But the empty silence was the only answer that he received.

After almost 15 days of anxious waiting, the Master returned smiling like the brightest sun. He picked up Riku and took him back to his workshop.

Riku was no longer the shapeless, vulnerable mere clay but was now strong, sturdy and beautiful. Without even knowing those days of anxious waiting and teary nights turned him into a vessel of strength.

Then came the precision stage.

The Master placed Riku once again on the rotating table and Riku was quite used to it now. But this time, rather than his gentle hands, the master picked a long blade from his tools and began his work. He scraped off all the irregularities. He smoothened the rough edges and flattened the base. But poor Riku was wallowing in pain. Those sharp blades were killing him.

The Master patiently worked on him for hours. He worked his magic on Riku, his persistent efforts made Riku flawless, turned him into an embodiment of perfection.

When the hours of agony came to an end, Riku wiped away his tears and awed at his marvelous self – The finest creation with a face as smooth as a feather and a curve like a crane’s neck. He felt like a treasure.

Soon the Master took out his brush and made gentle strokes on the surface to depict the spring that was already blooming in his gardens. “You are mine,” the Master said with his warm smile. Indeed Riku was becoming his greatest masterpiece.

Riku was on cloud nine, praising himself for enduring all those pains. But then, the Master picked him up and took him to a place that seemed like hell. It was dark all around without a streak of light. The stench of burning woods filled the air. The Master left Riku inside that creepy place and whispered “Believe me” before leaving him all alone.

Within seconds, Riku was engulfed by the huge flames that began to grow. It was indeed hell on earth but people called it Klin.

“Please Master come back, save me from this place” Riku cried. “Please forgive my sins, please give one more chance, I will become better, I will do whatever you want. But please save me from this hell” Riku shouted from the top of his lungs but his savior was nowhere to be found.

— To be continued

AUTHOR’S NOTE

Hey there amigos!

Happy new year 2021!!

How is 2021 doing so far? hehe

Hope you guys are doing well 🙂

How is the story. Aren’t we all like Riku, in one way or other.

Losing our belief in the Master from time to time.

Stay tuned for the next update on 10th January 0.00 ist

Don’t forget to comment. I Would love to hear your thoughts, suggestions and comments.

Click on that follow button to never miss out the updates.

For more such stories click on this archive button

ARCHIVE

Till next time, Adios Amigos!!

அறியாமலே!

கோடை காலத்தின் முதல் வாரத்தில், காதல் ஜோடி காகங்கலான – டேவும் டெல்லாவும்,  சிலென்டா நகரத்தின் புறநகரில் தங்கள் கூட்டை கட்ட முடிவு செய்தன.

சரியான மரத்தைத் தேடி தேடி அந்த நகரை சுற்றி வந்த ஜோடிகளுக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. பெரிய மரங்களில் ஏற்கனவே மற்ற காக்கைகளும் சிட்டுக்குருவிகளும் கூடு கட்ட தொடங்கி இருந்தன. பல நாட்கள் தொடர்ந்த தேடலுக்கு பின் சாம்பல் நிற கட்டிடத்திற்கு எதிரே வளர்ந்திருந்த ஒரு நெல்லிக்காய் மரத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தன.

கூடு கட்ட தகுதியே இல்லாததாய் தோன்றியது அந்த மரம். குட்டையாய், மெல்லிய பட்டையுடன், ஓரிரு கிளைகள் அங்கும் இங்கும் வளர்ந்திருந்தன. அந்த மரத்தில் கூடு கட்டுவது சாத்திமற்ற காரியம் என்பதையும் வரபோகும் மழை காலத்தை அந்த மரம் நிச்சயம் தாங்காது என்பதையும் எந்த ஒரு புத்திசாலித்தனமான ஆன்மாவும் இந்நேரம் உணர்ந்திருக்கும், ஆனால் டேவுக்கும் டெல்லாவுக்கும் இருந்த கடைசி நம்பிக்கை அந்த மரம் தான்.

ஒவ்வொரு நாளும் வெகுதூரம் பறந்து சென்று தெருக்களில் இருந்து வைக்கோல் மற்றும் குச்சிகளை எடுத்து வந்து தங்கள் கூட்டைக் கட்டத் தொடங்கின. ஆனால் விதி அவர்களுக்கு எதிராக வேலை செய்தது. குச்சிகள் ஒவ்வொரு முறையும் தரையில் விழுந்தன. டேவும் டெல்லாவும் என்னென்ன தந்திரங்களையோ முயற்சித்தும் எல்லாம் தோல்வியில் முடிந்தன. ஆனால் அந்த காதல் ஜோடி தங்கள் முயற்ச்சியை கைவிடுவதாக இல்லை. ஒவ்வொரு நாளும் மீண்டும் மீண்டும் முயற்சி செய்தன. முடியாததை முடித்துக் காட்ட துணிந்தன அந்த காக்கைகள்.

டெர்ரி தூக்கத்திலிருந்து எழுந்து தனது பால்கனியில் இருந்து எட்டி பார்த்தான். கோடை காலத்தின் பிரகாசமான காலை பொழுதில் பறவைகளின் இன்னிசை எங்கும் தொனித்தது. அற்புத சிரிப்புடன் குழந்தைகள் தெருக்களில் விளையாடி கொண்டிருந்தனர். ஆனால் அவனது வாழ்க்கை அந்த பிரகாசமான காலை வேலைக்கு எதிர்மறையாய் இருளும் ஏமாற்றமும் நிறைந்ததாய் தோன்றியது.

அவன் மீண்டும் தன் மின்னஞ்சலைப் படித்தான்.

மதியம் 2 மணிக்கு விஜயா டவர்ஸில் நேர்காணல்

அந்த மாதத்தின் பத்தாவது நேர்காணலுக்கான அழைப்பு அது. “இந்த வேலை இல்ல பட்டதாரிக்கு வாழ்க ரொம்ப கஷ்டம் தான்,” என்று அவன் பெருமூச்சு விட்டான்.

அவனது வீட்டிற்கு எதிரே வளர்ந்திருந்த சிறிய நெல்லிக்காய் மரத்தில், இரண்டு காகங்கள் கூடு கட்ட முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தன. “ஹேய் முட்டாள் காகங்களே, கண்ணு தெரியலையா! இந்த மரத்துல நிச்சயம் கூடு கட்ட முடியாது! நீங்க தப்பான மரத்தை தேர்ந்தெடுத்திருகீங்க!” என்று அந்த பறவைகளுக்கு கொஞ்சம் புரியவைக்க முயற்ச்சி செய்தான்.

ஆனால் அதை சொல்ல தனக்கு தகுதி இல்லை என்று தோன்றியது அவனுக்கு. ஏன் தெரியுமா? 4 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவனும் அதே தவறை தான் செய்தான். தவறான மரம் – தவறான பாதையை, தவறான பாடத்தை தேர்ந்தெடுத்தான். மனிதனின் அற்புத படைப்பான கணினியின் பின் உலகம் ஓடிக் கொண்டிருந்த காலத்தில் அந்த கூடத்தில் ஒருவனாய் நிச்சயம் இருக்க கூடாது என்று முடிவு செய்தான். வாழ்நாள் முழுவதையும் ஒரு திரையின் முன் செலவிட வேண்டுமா? என்ற பயம் அவனுக்கு. ஆனால் அந்த ஒரு முடிவு அவன் வாழக்கையையே தலை கீழாய் புரட்டி போட்டது. கூட்டத்தைப் பின்தொடர்ந்து, ஒளிரும் திரைகளுக்கு தங்கள் வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்த அவனது நண்பர்கள் அனைவரும் கற்பனைக்கு எட்டாத சம்பளத்துடன் ஒய்யார நிறுவனங்களில் வேலைக்கு சேர்ந்தனர். டெர்ரிக்கோ வேலை இல்ல திண்டாட்டம்.

இறுதியில், டெர்ரி வேதியியலைத் தேர்ந்தெடுத்தான். ஏன் தெரியுமா? அவன் சிறுவனாய் இருந்த போது, வேதியியல் விஞ்ஜானியான ​​அவனது மாமா பல முறை டெர்ரியை தனது ஆய்வகத்திற்கு அழைத்துச் சென்று அவனுக்கு மாயாஜாலங்களை செய்து காட்டுவார். அவன் கண் முன்னே நிறமற்ற திரவங்கள் மாயமாய் கருப்பு, நீலம், சிவப்பு என பல நிறங்களில் மாறும். சில திரவங்கள் இருட்டிலும் ஒளிரும். அவனது மாமா பீக்கர்களுக்குள் மேகங்களையும்,  தங்க துகள்களையும் கூட உருவாக்குவார். டெர்ரி அவரைப் போன்ற நிஜ உலக மந்திரவாதியாக மாற விரும்பினான். இறுதியில் வேதியியலைத் தேர்ந்தெடுத்தான். அவன் வேதியியலை மனதார நேசித்தான். பல்கலைக்கழகத்தில் அவன் செலவிட்ட அந்த 4 ஆண்டுகளும் மறக்க முடியாத நினைவுகள். தனது வகுப்பின் சிறந்த மாணவனாக இருந்தான். ஆனால் காலங்கள் மாறி போயின. செயற்கை நுண்ணறிவு(Artificial intelligence), உருவகப்படுத்துதல்கள்(simulations) மற்றும் புது புது கண்டுபிடிப்புகளால் வேதியியலாளர்களின் தேவை குறைந்து போனது. அவர்கள் தேவைப்படாத  இனமாய் மாறிபோயினர் கடந்த 3 மாதங்களில் டெர்ரி 9 நேர்காணல்களில் இருந்து நிராகரிக்கப்பட்டான். அவன் தன் மீதும் தான் காதலித்த வேதியியலின் மீதும் வைத்திருந்த நம்பிக்கை எல்லாம் காற்றொரு காற்றாய் கரைந்து போனது.

அவனது சக வேதியியலாளர்களில் பெரும்பாலோர் வேலை தேடுவதை கைவிட்டு, ஓட்டுநர், எழுத்தாளர் மற்றும் நடிகர் என வழக்கத்திற்கு மாறான பல வேலைகளை தேர்ந்தெடுத்தனர்.

“நானும் பேசாம இதையெல்லாம் கைவிட்டுடடா?” பதிலே இல்லாத கேள்வியுடன் மீண்டும் படுக்கைக்கு சென்றான் டெர்ரி.

12 மணியளவு தூக்கம் களைந்து எழுந்த டெர்ரி பால்கனி வழியாக எட்டி பார்த்தான். அந்த ​​பறவைகள் இன்னும் அந்த மரத்தில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தன.

“இந்த முட்டாள் பறவைகளே விடா முயர்ச்சியுடன் போராடும் போது நீ என் போராட கூடாது?” தனக்கு தானே கேள்வி எழுப்பினான் டெர்ரி.  

“சரி, சரி, நான் போறேன். ஏற்கனவே 9 முறை தோல்வி அடைஞ்சாச்சு. இந்த ஒரு தோல்வி என்ன செஞ்சிட போகுது?” என கூறியவாறு நேர்காணலுக்கு ஆயத்தமானான் டெர்ரி.

சூரிய அஸ்தமன வேளையில், குனிந்த தலையுடன், தோல்வியின் கவலையுடன் வீடு திரும்பினான் டெர்ரி. “ஆஆஆஆ இதெல்லாம் உங்களால தான்,” அந்த காகங்களை நோக்கி கூச்சலிட்டான். “மறுபடியும் தோல்வி! இதுக்கு மேல என்னால முடியாதுபா சாமி,” என்று புலம்பியவாறு வீட்டிற்குள் நுழைந்தான் டெர்ரி

ஒரு வாரம் கழித்து மீண்டும் அவனது ஸ்மார்ட் போனை மற்றொரு மின்னஞ்சல் வந்தடைந்தது.

காலை 10.30 மணிக்கு மணாலி கட்டிடத்தில் நேர்காணல்

“நான் போறதா இல்லை,” என்று நினைத்தபடி  தனது பால்கனியை வந்தடைந்தான் டெர்ரி.

அந்த இரண்டு காக்கைகள் மும்முரமாய் கூடு கட்ட முயற்ச்சித்துக் கொண்டிருந்தனா. “ஏன் இப்படி முடியாத ஒன்ன செஞ்சி உங்க வாழ்க்கைய வீணடிக்கிறீங்க! இதை கைவிட்டுட்டு வேற எதையாச்சும் செய்ய வேண்டியது தானே!” அந்த காகங்களை நோக்கி கூச்சலிட்டான் டெர்ரி. ஆனால் அந்த காதல் ஜோடிகள் அவனை சிறிதும் மதிக்கமால் தங்கள் வேலையை தொடர்ந்தன.

இரண்டு முட்டாள் பறவைகள் தன்னை விட தைரியமாய், தோல்வியை கண்டு துவண்டு விடாமல், மும்முரமாய் வேலை செய்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு பொறமை கொண்டான் டெர்ரி. “நான் ஒன்னும் உங்களுக்கு சளைத்தவன் இல்ல,” என்று கூறியவாறு வீட்டினுள் சென்ற டெர்ரி, அறை மணி நேரத்தில் டிப்டாப்பாக நேர்காணலுக்கு கிளம்பினான்.  

எப்போதும் போல, இன்றும் டெர்ரிக்கு தோல்வி தான் விடையாக கிடைத்தது. சோகத்துடன் வீடு திரும்பினான். தோல்வி உற்ற நண்பனாய் அவனை பற்றிக் கொண்டது. “இது எல்லா உங்களாலால தான்” என்று அந்த இரண்டு காகங்களையும் நோக்கி கூறிவிட்டு நேராக படுக்கைக்குச் சென்றான்.

அந்த பறவைகளைக் கண்டு பொறமைக் கொண்டு டெர்ரி நேர்காணலுக்கு செல்வதும், இறுதியில் தோல்வியுடன் வீடு திரும்புவதும் தொடர் கதையாய் மாறிப்போனது.

“வங்க கடலில் காற்றழுத்த தாழ்வு நிலை மையம் கொண்டுள்ளது. நேயர்களே உங்கள் குடைகளை மறக்காமல் எடுத்து செல்லுங்கள். இந்த வருடத்தின் முதல் மழையை இன்று நாம் கண்டு ரசிக்கலாம்.” வானிலை அறிக்கையை வாசித்த பெண்ணின் இனிய குரல் டிவியிலிருந்து ஒலித்தது.

டெர்ரி எப்பொழுதும் போலவே நேர்காணலுக்கு கிளம்பினான். அவனது வெள்ளை சட்டையின் சுருக்கங்களை சரி செய்தான், தனது கோப்புகளை எல்லாம் எடுத்துக் கொண்டான். கிளம்புவதற்கு முன் ஒரு முறை பால்கனிக்கு வெளியே எட்டி பார்த்தான். அந்த காக்கை ஜோடிகள் இன்னும் கூட்டைக் கட்ட முயற்ச்சித்துக் கொண்டிருந்தன.

டெர்ரி பெருமூச்சு விட்டு, தனது டையை சரிசெய்து தனது 25 வது நேர்காணலுக்கு கிளம்பினான். “இப்படியே போனா இந்த தோல்வியே எனக்கு பழகி போய் விடும் போல, ஹஹா” தன் நிலையை நினைத்து சிரித்தான் டெர்ரி.

நண்பகலில், இருண்ட மேகங்கள் வானத்தை ஆட்சி செய்தன.  சிறு தூறல்கள் சில நொடிகளில் பலத்த மழையாய் மாறியது.

டேவும் டெல்லாவும் மழையில் சொட்ட சொட்ட நனைந்தபடி முதல் முறையாக தங்கள் முயற்சிகளை எல்லாம் நிறுத்தி விட்டு அந்த கிளையில் அமர்ந்தனர்.

டெல்லா பெருமூச்சு விட்டு “நாம தோத்துட்டோம் அன்பே. நம்மால கடைசி வரைக்கும் இந்த கூட்ட கட்டவே முடியல” அவளின் களைத்த குரலில் கூறினாள்.

“ஆமா, நாம தோத்துட்டோம்” சோகத்துடன் தலை அசைத்தான் டேவ்.

“இந்த வருஷம் இல்லனா என்ன? அடுத்த வருஷம் நாம நல்ல கூடா கட்டி நம்ம குட்டிகளுக்கு நல்ல வாழ்க்கைய தருவோம். இந்த வருஷம் நமக்கு குடுத்து வைக்கல. அவ்வளவுதான். நாம முன்னாடி இருந்த அந்த பாழடஞ்ச பங்களாவுக்கே போய்டலாம் டேவ்,” புன்னகையுடன் கூறினாள் டெல்லா.  

அடைமழையில் நனைந்தவாறு டெர்ரி தனது வாசலுக்குள் நுழைந்தான். திடீரென்று அவனது தொலைபேசி ஒலித்தது. தொலைபேசியின் மறுமுனையில் அவன் கேட்ட வார்த்தைகள் அவனை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது. கண்ணீர் தானாய் வழிந்தது. அந்த குரல் பேசி முடித்தும், அவன் கையில் இருந்த தொலைபேசியும் பையும் அவனையே அறியாமல் நழுவி தாழ்வாரத்தில் விழுந்தது.

டெர்ரி தனது முகத்தை துடைத்துக் கொண்டான்.

“எனக்கு வேலை கிடைச்சிடுச்சி” அவன் தனக்குத்தானே முணுமுணுத்தான்.

“இது ஒன்னும் கனவு இல்லையே?” அவன் தன்னையே கிள்ளி பார்த்தான்..

“எனக்கு உண்மையிலே வேலை கிடைச்சிடுச்சி! எனக்கு வேலை கிடைச்சிடுச்சி! எனக்கு வேலை கிடைச்சிடுச்சி!” மெல்ல மெல்ல உயர்ந்த அவன் குரல் கடைசியில் கூச்சலாய் மாறியது. “எனக்கு வேலை கிடைச்சிடுச்சி!” மொத்த உலகமும் கேட்கும் அளவிற்கு கூப்பாடு போட்டான் டெர்ரி.

மகிழ்ச்சியில் திளைத்தான். கொட்டும் மழையில் ஆனந்த நடனமாடினான். 

டெர்ரி அந்த நெல்லி மரத்தை நோக்கி ஓடினான். அந்த இரண்டு காகங்களும் ஈரம் சொட்ட சொட்ட கிளைகளில் அமர்ந்திருந்தன.

“ரொம்ப ரொம்ப நன்றி. உங்களால தான் மனம் தளராம முயற்ச்சி பண்ணேன். உங்களால தான் ஒவ்வொரு தோல்வியையும் தொடச்சி போட்டுட்டு மீண்டும் மீண்டும் போராடினேன். நீங்க தான் காரணம். என்னோட இந்த மகிழ்ச்சிக்கு நீங்க தான் காரணம். எனக்கு வேலை கிடைச்சதுக்கு நீங்க தான் காரணம்,” மிக பெரிய புன்னகையுடன் வார்த்தைகளை கொட்டி தீர்த்தான் டெர்ரி. 

“இந்த மனுஷன் ஏதோ கத்திக்கிட்டு இருக்கான். என்னனு தெரியலையே? டேவ் உனக்கு இந்த மனுஷங்க மொழி தெரியுமா? இவன் என்ன சொல்ல வரான்?” கேட்டாள் டெல்லா.

“அவ்வளவா தெரியாது. ஆனா நம்மள இங்க இருந்து துரத்துறான்னு நினைக்கிறன். ஏதோ பைத்தியம் மாதிரி சிரிச்சிக்கிட்டு இருக்கான். என்னனு தெரியல. வா அன்பே, நம்ம பழைய வீட்டுக்கே போவோம். இதுக்கு மேல இந்த மழையில இருந்த உனக்கு சளி பிடிச்சிடும்,” டேவ் கூறினான்.

“சரி, அன்பே, போலாம்” என்று டெல்லா கூறினாள். அவர்கள் இருவரும் தாங்கள் செய்த அந்த அற்புதத்தை அறியாமலே அங்கிருந்து பறந்து சென்றனர்.

யார் நினைத்திருப்பார்கள்? இவ்விருவரின்

வலுவிழந்த முயற்சி

உடைந்த போன நம்பிக்கை

கரைந்து போன போராட்டம்

தோல்வியில் முடிந்த இந்த தேடல்

ஒருவனின் இருளை போக்கி

அவனின் அச்சத்தை தூக்கி எறிந்து

அவனின் நம்பிக்கை மீண்டும் புத்துயிர் பெற்றதற்கு

காரணமாய் மாறும் என்று

ஒருபோதும் துவண்டு விடாமல்

விடா முயர்ச்சியுடன் போராடுங்கள்

உங்கள் பாதையின் முடிவு தோல்வி என தெரிந்தாலும்

உங்கள் செய்கையின் பலன் வெறுமையாய் போனாலும்

ஒருபோதும் சோர்ந்து விடாதே என் நண்பா

யாருக்கு தெரியும்

உனது இந்த தோல்வி

யாரோ ஒருவரின் வெற்றிக்கு காரணமாகலாம்

அறியாமலே

நீயும் ஒருவரின் வாழ்கையின் ஒளிசுடர் ஆகலாம்!

வணக்கம்

கதாசிரியரிடம் இருந்து

என்ன வாசகர்களே, எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க?

ரொம்ப நாள் ஆச்சு உங்களை எல்லாம் சந்திச்சு 🙂

இந்த மாசத்தோட கதை கொஞ்சம் லேட் ஆகிடுச்சி, கொஞ்சம் மன்னிச்சிகோங்க.

இந்த கதை உங்களுக்கு பிடிச்சிருக்கும்னு நம்புறேன்.

மறக்காம உங்க கருத்துக்களை பதிவு செயுங்க.

இந்த கதைய உங்க நண்பர்களுக்கும் உறவினர்களுக்கும் ஷேர் செய்ங்க.

யாருக்கு தெரியும், இந்த வார்த்தைகள் அவங்களோட பல கேள்விகளுக்கு பதிலாக இருக்கலாம். இந்த கதை அவங்களோட புன்னகைக்கு காரணமாக மாறலாம். யாருக்கு தெரியும்? 🙂

கடைசியா கிறிஸ்துமஸ் காலம் வந்தாச்சு!!

உங்க உறவுகளோடும் நண்பர்களோடும் இந்த நாட்களை செலவிடுங்க. அவங்க மேல வச்சிருக்க அன்பை அவங்களுக்கு ஞாபக படுத்துங்க.

அடுத்த கதை ஜனவரி மாதம் வெளியாகும்.

ஆனா உங்களுக்காக ஒரு கிறிஸ்துமஸ் பரிசு காத்திருக்கு!

மறக்காம அந்த பாலோ பட்டனை தட்டி விடுங்க 🙂

இதை போன்ற மற்ற கதைகளை படிக்க, இந்த தொகுப்பு பட்டனை கிளிக் செயுங்க

தொகுப்பு

அடுத்த கதையில் சந்திக்கலாம்:)